Ένας μήνας εκλογές - Τι ΔΕΝ λένε οι πολιτικοί στα πάνελ

Xθες το βράδυ, βρέθηκα εκπροσωπώντας Το Ποτάμι, στο πάνελ ενός τοπικού καναλιού στο Ηράκλειο. Ήταν μια ακόμα από εκείνες τις τηλεοπτικές συζητήσεις, που υποθέτω ότι πέρα από «political junkies», λίγοι έχουν το κουράγιο να παρακολουθήσουν πια. Η χώρα βρίσκεται σε διαρκή προεκλογική περίοδο, εδώ και ενάμιση χρόνο. Πόσο να αντέξει κανείς; 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση -και όχι για πρώτη φορά- είναι το αφήγημα που κάθε κόμμα έχει προετοιμάσει και με ελαφριές παραλλαγές, απαγγέλουν οι εκπροσώποι του. Δεν έχουν τόση σημασία αυτά που λένε, αλλά αυτά που ΔΕΝ λένε! Δεν λένε δυσάρεστα πράγματα. Δεν περιγράφουν με ακρίβεια την πολιτικοοικονομική συγκυρία. Δεν ενημερώνουν τους πολίτες. Δεν λένε την αλήθεια! 
Κατανοώ βέβαια, γιατί συμβαίνει αυτό. Κανείς δεν κέρδισε εκλογές στεναχωρώντας τους πολίτες.

Ο τελευταίος που υποσχέθηκε «δάκρυα και αίμα», για να κερδίσει την λαϊκή υποστήριξη, ήταν ο Τσώρτσιλ και αυτός δεν το έκανε προεκλογικά! 

Πως είναι δυνατόν να ζητούμε να κάνουν το ίδιο οι τωρινοί πολιτευόμενοι; Όλοι έχουν μια γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουν και δεν έχουν απομείνει και πολλοί Winston στον κόσμο. Όλοι όμως υποθέτω, έχουν και μια προσωπική ηθική και κανείς πλέον δε δικαιούται να πει ότι δεν γνωρίζει. Πληρώσαμε ακριβά την άγνοια, την αφέλεια και τον λαϊκισμό. Πληρώσαμε ακριβά την πολιτική εξαπάτηση. Είναι αδιανόητο να την συνεχίζουμε, κλείνοντας το μάτι στους πολίτες ότι δεν θα εφαρμόσουμε ολόκληρο το μνημόνιο και λέγοντας ότι θα το επαναδιαπραγματευτούμε, ή ότι υπάρχει ρεαλιστικό(!) παράλληλο σχέδιο! 

Και αν τόσα χρόνια αυτή ήταν η πεπατημένη, πότε είναι η στιγμή για να την υπερβούμε; Το καλοκαίρι είδαμε το χάρο με τα μάτια μας και ξεγλιστρήσαμε την τελευταία στιγμή από το γκρεμό. Δεν θα βρούμε καλύτερη συγκυρία από την τωρινή για να πούμε την αλήθεια. Οι πολίτες -όχι όλοι βέβαια- είναι έτοιμοι να την ακούσουν. Το εισπράττω καθημερινά σε συζητήσεις. Βαθιά μέσα τους τη ξέρουν ήδη και περιμένουν από τους πολιτικούς να επιβεβαιώσουν την υποψία. Αν αυτό συμβεί, οι πολίτες θα καταλάβουν και θα στηρίξουν τις αλλαγές. Είναι απαραίτητο αυτό! Μεταρρυθμίσεις, χωρίς ευρύτερη κοινωνική συναίνεση, δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν. Και αν περάσουν, θα μπασταρδευτούν με επιμέρους ρυθμίσεις, που θα ακυρώνουν την ουσία τους και δεν θα λειτουργήσουν ποτέ. Έτσι γίνεται συνήθως...

Είναι η ώρα να πούμε την αλήθεια! Τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι πολύ δύσκολα -ξανά! Η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πήγε τη χώρα πίσω και η έξοδος από την κρίση μάκρυνε! Τα οικονομικά στοιχεία του δεύτερου εξαμήνου, θα είναι πολύ άσχημα. Η ανεργία θα αυξηθεί και η ύφεση θα φτάσει το 3% για το 2015. Πρέπει να κάνουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από όσα μας ζητούν και πρέπει να αλλάξουμε την Ελλάδα για πάντα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να γίνουμε κανονικό κράτος. 'Η θα αλλάξουμε τώρα, ή θα καταστραφούμε. 

Τι λες σε ένα κορίτσι που θέλει να φύγει

 Σε μία, ας την πούμε «προεκλογικού τύπου» συνάντηση εχθές το βράδυ, η κουβέντα πήγαινε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Ίσως φταίει που περισσότεροι συνδαιτυμόνες ήταν λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα τριάντα. Οι μισοί άνεργοι και άλλοι μισοί με δουλειές που ελάχιστα τους ικανοποιούν. Να μείνει λοιπόν κάνεις στην Ελλάδα, ή να φύγει για την εσπερία και γρήγορα κιόλας;

To teρμιναl 3 στο αεροδρομιο του dubai

Η αγωνία των περισσότερων, ήταν πως η -όποια- κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές, στο καλό σενάριο θα χρειαστεί δυο-τρία χρόνια για να σταθεροποιήσει την οικονομία, ενώ στο κακό θα μας οδηγήσει στο GREXIT. Όταν λοιπόν, είσαι στην πιο παραγωγική εποχή της ζωής σου, το τελευταίο που θέλεις είναι να ζήσεις μέσα στην αβεβαιότητα, ή ακόμα χειρότερα, στη καταστροφή. Αν δε έχεις ελκυστικές, για τη διεθνή αγορά εργασίας, σπουδές και δεξιότητες, εύκολα κάνεις το βήμα. Έτσι και αλλιώς, μιλάμε για μια γενιά που έχει ταξιδέψει και αισθάνεται άνετα στις μητροπόλεις του κόσμου. 

Τι λες λοιπόν στους συνομηλίκους σου, όταν σου ζητάνε κάποιο καλό λόγο για να μείνουν και όταν σου λένε εκ προοιμίου, πως ούτε το «καλό σενάριο», τους καλύπτει! Να μείνουν για να δικαιώσουν τον κ.Τσίπρα, που τους θεωρεί χαμένη γενιά, ή να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους; Και τι τους λες όταν και εσύ ρωτάς τον εαυτό σου, τον πιάνεις να αναρωτιέται αν εκείνη η γκρί βαλίτσα είναι αρκετά μεγάλη και να θυμάται πόσο ωραία ήταν τότε στη Bangkok...

Είπαμε λοιπόν (είχα και βοήθεια στην επιχειρηματολογία), ότι δεν ξέρουμε τι είναι το καλύτερο. Ότι το πιθανότερο είναι, αν -και- αυτή τη φορά στραβώσουν όλα, όντως να φύγουμε! Πριν το κάνουμε όμως, οφείλουμε να δώσουμε μία τελευταία ευκαιρία.
- Mια τελευταία ευκαιρία στους πολιτικούς να υπερβάλλουν εαυτούς, να γκρεμίσουν το φαύλο κράτος που οικοδόμησαν και να βάλουν για ΠΡΩΤΗ φορά, την πατρίδα πάνω από το κόμμα.
- Και μία ευκαιρία στους πολίτες που δεν είναι ακόμα σίγουροι(!) αν θέλουν μεταρρυθμίσεις, να κατανοήσουν και να στηρίξουν τις αλλαγές. 
Πρέπει τέλος, να προσπαθήσουμε και εμείς! Να ΜΗΝ περιμένουμε «να δούμε», αλλά να γίνουμε μέρος της προσπάθειας και κοινωνοί της αλλαγής. Αν δεν το κάνουν οι πιο δυναμικές γενιές -αυτές ακριβώς που κυρίως πλήττονται από την ύφεση- τότε ποιον περιμένουμε να πασχίσει για εμάς; 

Εδώ είναι που κολλάει Το Ποτάμι. Το μόνο κόμμα που δεν κουβαλάει αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και δεσμεύσεις σε συντεχνίες και συμφέροντα· και το μόνο κόμμα με σταθερή και συνεχή προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
Σκεφτείτε το λίγο...

Μια αριστερή αποτυχία

Πως η «αλληλέγγυα» κυβέρνηση, πρόδωσε τους πρόσφυγες

Το προσφυγικό ζήτημα αναδεικνύεται σιγά-σιγά ως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη και αν στη περίπτωση του GREXIT, το διακύβευμα ήταν πρωτίστως οικονομικό, εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές! Για εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και μία πραγματική αυτή τη φορά (και όχι στα μυαλά αλλοπαρμένων Συριζαίων), ανθρωπιστική κρίση! Η μοίρα δε, το θέλησε να είναι η Ελλάδα πρωταγωνίστρια -και- σε αυτό το ζήτημα. Για να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι όμως, η οικτρή αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση του προσφυγικού, είναι ένα μέρος μόνο της συνολικής εικόνας.

Διάβασε τη συνέχεια >

Ένας μήνας εκλογές -7- / Η Πρώτη βόλτα

Δύο καλά και ένα κακό

Σήμερα έκανα την πρώτη μου βόλτα ως υποψήφιος στην πόλη, κάνωντας και μια μικρή ζαβολιά. Μίλησα με 20 περίπου ανθρώπους αλλά μόνο στους μισούς είπα ότι είμαι υποψήφιος βουλευτής με Το Ποτάμι. 

Λοιπόν, έχω δύο καλά και ένα κακό νέο. 
Το πρώτο κακό είναι ότι πλέον στο Ηράκλειο βλέπεις εικόνες εξαθλίωσης. Και τις βλέπεις συχνά. Αυτό δεν συνέβαινε ούτε το '11, ούτε το '12. Υποθέτω ότι, η δίχως τέλος κρίση, έχει λειτουργήσει σωρευτικά και ενώ η πόλη και οι κάτοικοι άντεχαν μέχρι πριν λίγο καιρό, πλέον αυτό δεν συμβαίνει.

Το δεύτερο κακό είναι ότι η απαισιοδοξία επέστρεψε! Σε μια πόλη που έδωσε 45% στον ΣΥΡΙΖΑ η απογοήτευση των πολιτών είναι μεγάλη και αρκετοί νιώθουν προδομένοι. Λιγότερο ή περισσότερο. Κανείς δεν βλέπει ποια μπορεί να είναι η διέξοδος ενώ η καχυποψία για τους πολιτικούς είναι εντονότερη από ποτέ. Όσο και να εξηγείς ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι», ο φαιδρός τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε το κόμμα που υποτίθεται ότι κόμιζε την αλλαγή, έχει ματαιώσει τις ελπίδες των πολιτών.

Το καλό μέσα στην μαυρίλα, είναι ότι οι πολίτες, για πρώτη φορα, δείχνουν να κατανοούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να βγούμε από την κρίση, από το να κάνουμε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται. Είναι βέβαια αρκετά ασαφές το τι ακριβώς πρέπει να αλλάξει, αλλά φαίνεται πως τουλάχιστον τελειώνουμε με τα παραμύθια για εύκολες λύσεις.

Η αγορά πάντως είναι πάντα ζωντανη

Ο κ. Μανούσος είναι τουλάχιστον αισιόδοξος...

Για «πρώτη φορά» εξαθλίωση στους δρόμους

(Του ζήτησα την άδεια και του είπα ποιος είμαι πριν τον φωτογραφίσω)

Πολλά, πάρα πολλά κλειστά καταστήματα

Μετά από δεκαετίες οι πελάτες παραγγέλνουν ξανά αναψυκτικά «στα δύο», στο Καμαράκι.

Γιατί πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ →

Η «δόλια» σκέψη της ημέρας

Για τον κ. Τσίπρα και το συνονθύλευμα του θα ήταν μεγάλη τύχη να ηττηθεί και να βρεθεί στην αντιπολίτευση. Έτσι θα αναλάβουν οι «άλλοι» να εφαρμόσουν το μνημόνιο που η δική του αποτυχημένη πολιτική έφερε και αυτός θα είναι ελεύθερος να συνεχίσει τον αντιμνημονιακό αγώνα, που τόσο βίαια διέκοψε στις 6 Ιουλίου!

Διαβάστε τη συνέχεια >

Ένας μήνας Εκλογές / Ξεκινάμε... ξανα

Με λένε Άρη Σφακιανάκη και είμαι υποψήφιος με Το Ποτάμι στο Ηράκλειο. Αυτή εδώ είναι η πρώτη από τις τριάντα συνολικά αναρτήσεις, «τύπου ημερολογίου» που θα ακολουθήσουν. Θα γράφονται και θα δημοσιεύονται στο τέλος κάθε ημέρας από 1 έως 30 Σεπτεμβρίου.  Δεν πρόκειται για κάποιου τύπου δημοσιογραφική καταγραφή των γεγονότων έκαστης ημέρας αλλά περισσότερο για μεταφορά συναισθημάτων και εντυπώσεων -σε πραγματικό χρόνο- από την προεκλογική καμπάνια. Mπορείται να διαβάσετε εδώ μερικά πράγματα για το ποιος είμαι και εδώ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισα να είμαι υποψήφιος στις εκλογές. Καλό αγώνα και καλή τύχη σε όλους μας.