Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, σίγουρα αποτέλεσε έκπληξη για τα κόμματα του κέντρου. Κυρίως επειδή δεν κατόρθωσαν να αναγνωρίσουν, όλoυς αυτούς τους μήνες, τη κινητικότητα στο φιλοευρωπαϊκό χώρο και τη δυναμική που αναπτύχθηκε με αφετηρία το «Μένουμε Ευρώπη». Κεντρώοι και δεξιοί ανακάλυψαν τότε, ότι αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν και ότι μπροστά στην -ακόμα υπαρκτή- απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, οι ιδεολογίες είναι πολυτέλειες. Αυτό που προέχει είναι σωτηρία της πατρίδας.
Αν ο Κυριάκος μπορεί να την εξασφαλίσει, στηρίζοντας ταυτόχρονα, την μεταρρυθμιστική ατζέντα, τότε ο κεντρώος ψηφοφόρος θα τον εμπιστευτεί με χαρά και θα γραφτεί -ελαφρά τη καρδία- στην Νέα Δημοκρατία για να τον ψηφίσει. Ακόμα και αν διαφωνεί με ένα μέρος της πολιτικής του και το κόμμα του παραμένει αποκρουστικό. Όταν οι ζωές μας καταστρέφονται, μια συμφωνία στο 60%-70% των ζητημάτων, φτάνει και περισσεύει.
Το κέντρο ζει!
Οι πρώτες αντιδράσεις στο κέντρο μετά την εκλογή Μητσοτάκη, ήταν μάλλον αμήχανες, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Το σημαντικό είναι ότι υπήρξαν και αυτή ήταν η πραγματική έκπληξη! Μέχρι πρότινος τα κόμματα του χώρου έδειχναν να έχουν αποδεχτεί ότι η μοίρα και η συγκυρία τα έχει φέρει στη θέση των «μικρών» και των παρατηρητών. Υπό αυτό το πρίσμα, η εκλογή του Κυριάκου ήταν ότι καλύτερο τους συνέβη τελευταία. Πολλώ δε που τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο δείχνουν...
Αναμφίβολα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει το momentum, κάτι που φαίνεται και στις πρώτες δημοσκοπήσεις. Είναι ένας σύγχρονος μετριοπαθής πολιτικός, με φιλελεύθερες απόψεις και ηγετικές ικανότητες. Αν αποδειχτεί συνεπής στις δεσμεύσεις του και πιστός στις μεταρρυθμίσεις, είναι βέβαιο ότι πολλοί φιλελεύθεροι και κεντρώοι ψηφοφόροι θα τον προτιμήσουν στις επόμενες εκλογές. Όμως αυτό έγινε και το Σεπτέμβριο, για το χατίρι του -πολύ λιγότερο ελκυστικού- Βαγγέλη Μεϊμαράκη! Ο κεντρώος χώρος έχει ήδη περάσει τη σχετική δοκιμασία και δεν έχει κάτι καινούργιο να φοβάται.
Και γιατί να την φοβηθεί όταν :
1. Ο Κυριάκος έχει πολύ δρόμο έως ότου δικαιώσει τις -μάλλον υπερβολικές- προσδοκίες που έχουν επενδυθεί σε αυτόν.
2. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ τους επόμενους μήνες, ανοίγει εκ νέου το πολιτικό παιχνίδι.
Για το δεύτερο κανείς δεν έχει αμφιβολίες πια. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και στην Κουμουνδούρου το γνωρίζουν. Πλέον το μόνο που κάνουν είναι διαχείριση ζημιάς! Δεν κυβερνούν επ ωφελεία των πολιτών, αλλά για να περιορίσουν τις απώλειες και να παραμείνουν «μεγάλο κόμμα» την επόμενη μέρα.
Έχουν επιλέξει συνειδητά να ευνοήσουν και να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων ένα 15%-20% του εκλογικού σώματος, αδιαφορώντας και πλήττοντας όλους τους υπόλοιπους. Διορίζουν σαν μην υπάρχει αύριο για να ελέγξουν το κράτος και αφήνουν ανέγγιχτες συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες που προσδοκούν να αποτελέσουν την νέα και συμπαγή, εκλογική τους βάση.
Αυτή όμως η φαιδρή πολιτική, αφήνει εκτός ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους, που νιώθουν προδομένοι και απογοητευμένοι από την αποτυχία και την εγκληματική πολιτική που ακολουθούν. Μετριοπαθείς κεντρώοι ψηφοφόροι που στη μεγάλη πλειονότητα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ με την -φρούδα- ελπίδα ότι όλα θα γίνουν όπως παλιά.
Το Ποτάμι
Ιδού λοιπόν «πεδίον δόξης λαμπρόν», για όποιο κόμμα έχει να πει κάτι σε αυτό το ακροατήριο. Σε αυτό το πλαίσιο η εκλογή του Κυριάκου μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για το Ποτάμι...
Ναι, με το καλημέρα δείχνει να χάνει το 30% τις εκλογικής του δύναμης. Είναι βέβαιο επίσης ότι θα χάσει και στελέχη. Το πλήγμα είναι μεγάλο, αλλά την ίδια στιγμή απελευθερώνει το κόμμα από την υποχρέωση να κοιτάζει -και- προς τα δεξιά. Ο χώρος που του μένει -και πρέπει- να κινηθεί είναι ο κεντρώος προοδευτικός μεταρρυθμιστικός χώρος. Έχει πια την ευκαιρία να αναδείξει την προοδευτική-μεταρρυθμιστική του ατζέντα, χωρίς την έγνοια να τηρεί ισορροπίες. Μετά την καταστροφή που έφερε η συμμαχία αριστεράς-ακροδεξιάς, οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα των αλλαγών. Τα τελευταία χρόνια, κανένα άλλο κόμμα δεν έθεσε το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων με μεγαλύτερη επιμονή και προσήλωση από το Ποτάμι.
Είναι σίγουρα δύσκολη η διαχείριση της πιθανολογούμενης απώλειας της φιλελεύθερης πτέρυγας, όμως δεν υπάρχει καιρός για συναισθηματισμούς. Πολλώ δε όταν υπάρχει εκεί έξω ένα 20% του εκλογικού σώματος, που πριν μπει στο παραβάν, θα ρίξει οπωσδήποτε μια ματιά στο Ποτάμι.
Προϋπόθεση βέβαια, είναι ότι το Ποτάμι θα τα κάνει όλα σωστά από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για λάθη, πειραματισμούς και ημίμετρα. Ή αλλάζουμε το κόμμα και κάνουμε όσα δεν κάναμε τα προηγούμενα δύο χρόνια, η πορευόμαστε προς αργό θάνατό. Το συνέδριο είναι μια καλή αφετηρία. Η αναβολή του ήταν λάθος, καθώς το κόμμα έχει περιπέσει σε απραξία, αλλά αυτή την στιγμή μοιάζει να έρχεται στην κατάλληλη στιγμή και όποιες σκέψεις για αναβολή, είναι, πέρα για πέρα, εσφαλμένες.
Στο συνέδριο και στο διάστημα μέχρι τότε, θα έχουμε και την ευκαιρία να συζητήσουμε και την πιθανότητα συνεργασίας με άλλα κόμματα. Όχι όμως με τσαπατσούλικες διαδικασίες σαν αυτές που προτείνονται, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών στα σημαντικά ζητήματα. Για παράδειγμα, τη μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση και το γκρέμισμα του πελατειακού κράτους, την άρση της μονιμότητας των δημοσιών υπαλλήλων, το χωρισμό εκκλησίας-κράτους, την παιδεία, κ.α.