Όλες οι φορές που ο ΣΥΡΙΖΑ μας ανάγκασε να προβληματιστούμε
Ο Βαρουφακης ειχε προβλεψει εγκαιρα τις εξελιξεις...
Η σύντομη απάντηση είναι, όχι. Τουλάχιστον αν ως απειλή εννοούμε μια στρατιωτική δικτατορία, παλαιού τύπου. Μήπως όμως είναι πολλές οι παραφωνίες, μέσα σε λίγους μήνες «αριστερής και προοδευτικής» διακυβέρνησης;
Για αρχή η -συνεχιζόμενη- προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομματικού και οικογενειακού κράτους. Παντού διορίζονται με αναξιοκρατικές διαδικασίες κομματικά στελέχη, αποτυχόντες πολιτευτές, συγγενείς και ερωτικοί σύντροφοι. Εδώ και ένα χρόνο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια απροκάλυπτη και άνευ προηγούμενου, διαδικασία «κατάληψης του κράτους» και χρησιμοποίησης του αποκλειστικά για κομματικούς και οικογενειακούς σκοπούς.
1 φωτογραφια, 2 άνθρωποι, 6 διορισμένοι συγγενεις.
Ύστερα είναι η επαναλειτουργία της ΕΡΤ όχι ως δημόσιας και ανεξάρτητη τηλεόρασης, αλλά ως κομματικού φερέφωνου που πότε κονταίνει(!) τους αντιπάλους και πότε στοχοποιεί δημοσιογράφους μη αρεστούς στο κόμμα.
Έπειτα εκείνο το επαίσχυντο δημοψήφισμα της μίας εβδομάδας! Χωρίς διακύβευμα, χωρίς διαβούλευση και με «πειραγμένο» ψηφοδέλτιο. Και ένα αποτέλεσμα που πετάχτηκε στα σκουπίδια την επόμενη ημέρα το πρωί! Διαδικασία που στο σύνολο της άνοιξε πληγές στη δημοκρατία.
Ψηφοδέλτιο υποδειγμα που θα ζηλευε καθε χωρα
Μετά είχαμε εκείνα τα σχέδια, που αποκαλύπτονται και ομολόγησε -και- ο Γιάννης Βαρουφάκης, για χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ, επιδρομή στο Νομισματοκοπείο και έκδοση νέου νομίσματος. Σχέδια που αναβλήθηκαν την τελευταία στιγμή, χάρη -και- στη σθεναρή θεσμική αντίδραση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Η κυβέρνηση όμως στο σύνολό της, φλέρταρε ανοιχτά με την εκτροπή.
Update: Σαν να μην ήταν ήδη αρκετά τρομακτικά τα παραπάνω, πλέον έχουμε και την παραδοχή της πρώην προέδρου της Βουλής, ότι τις ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στο Μαξίμου γίνονταν συζητήσεις περί δικτατορίας!
Ποιος ξεχνάει επίσης εκείνη την περίεργη δήλωση του ακροδεξιού υπουργού Άμυνας -παρουσία του πρωθυπουργού- ότι «οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας»; Ποιος δημοκρατικός πολίτης δεν ανατρίχιασε στο άκουσμα αυτής της φράσης;
Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις ότι κυβερνητικά στελέχη συνδιαλέγονταν με τρομοκράτες και ότι ο πρωθυπουργός ήταν ενήμερος αλλά αδιαφόρησε. Η συμπάθεια βέβαια, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Είναι όμως άλλο πράγμα η κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη και η ανοχή στην παραβατικότητα (Μπαλαούρας) και άλλο η συνεργασία με τρομοκράτες, επί νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης. Πολλώ δε όταν η συζήτηση γινόταν με τα ίδια άτομα, που απειλούσαν τη ζωή του τότε υπουργού δημόσιας τάξης.
Τέλος -αν και σίγουρα κάτι ξεχνάω- έχουμε την πρόθεση του σκιώδη πρωθυπουργού κ. Παππά, να ελέγξει προσωπικά τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, φέρνοντας ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που θα εκπέσει στα εθνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Το γνωρίζουν αυτό, αλλά πιστεύουν ότι μέχρι τότε θα έχουν προλάβει να κάνουν τη δουλειά τους.
Μετά από αυτά η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, για μία ολόκληρη μέρα στην Αθήνα -καίτοι αντισυνταγματική- είναι μάλλον πταίσμα.
Όλα αυτά δείχνουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος. Η κυβέρνηση πολιτεύεται σαν να πρόκειται να κυβερνάει εσαεί και να μην υπάρχει κανείς για την ελέγξει. Αναμφίβολα αυτό θα επιθυμούσαν, αλλά όπως γνωρίζουμε, στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Ενίοτε δε πολύ συχνά, όπως συμβαίνει τελευταία στην Ελλάδα.
Η δημοκρατία αν και δεν απειλείται με κατάλυση, έχει περάσει και καλύτερες εποχές. Η προσήλωση στη νομιμότητα και ο σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, σίγουρα δεν είναι από τα δυνατά σημεία αυτής της κυβέρνησης. Αν δεν έχουν όμως σκοπό να εγκαθιδρύσουν δικτατορία, πως εξηγείται αυτή η τάση προς τον ολοκληρωτισμό;
Ίσως πρέπει να ψάξουμε λίγο πιο παλιά για απαντήσεις. Όταν έχεις γαλουχηθεί στη κομμουνιστογενή αριστερά, τα ιδεώδη σου δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυστηρά δημοκρατικά. Αν οι χώρες πρότυπο είναι η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία του Πούτιν και η Βενεζουέλα, ίσως δεν είναι εύκολο να λειτουργήσεις με τους κανόνες τις αστικής δημοκρατίας. Εξάλλου στην εξουσία βρέθηκαν κάνοντας αντάρτικο στους δρόμους, εκβιάζοντας συνειδήσεις, λασπολογώντας, λοιδορώντας και προπηλακίζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους.
Είναι ίσως άδικο να ζητούμε ηθικές αρχές από αυτούς τους ανθρώπους. Αν όμως αυτοί είναι ότι είναι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούν να πολιτεύονται όπως νομίζουν. Το να ζεις σε μία δημοκρατία εκτός από τύχη, είναι -και- ευθύνη και προϋποθέτει διαρκή επαγρύπνηση. Κανείς πολίτης δεν δικαιούται να εφησυχάζει ακόμα και σε ήσυχες εποχές, πολλώ δε τώρα.
Ίσως να ακούγεται υπερβολικός ο φόβος της αποσταθεροποίησης, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για όλα όσα ζήσαμε μέσα στο 2015! Ότι δεν γίνονται. Οι εκτροπές δεν συμβαίνουν ένα ξημέρωμα, αλλά ζυμώνονται για χρόνια σε χώρες σε κρίση όπως η Ελλάδα. Και στην Ελλάδα έχουν γίνει πάρα πολλά μέσα σε ένα χρόνο.
Εκτροπή επίσης δεν είναι μόνο η δικτατορία αλλά και η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι μεταξύ του κόμματος και της νομιμότητας, δεν θα διστάσουν να επιλέξουν το κόμμα.
Όλοι πρέπει να επαγρυπνούμε, οι πολίτες, τα πολιτικά κόμματα και η δικαιοσύνη -που δείχνει να βρίσκεται εν υπνώση. Η δημοκρατία δεν είναι εύκολη ούτε χαρίζεται, οφείλουμε να την υπερασπιστούμε.