Απειλείται η Δημοκρατία στην Ελλάδα;

Όλες οι φορές που ο ΣΥΡΙΖΑ μας ανάγκασε να προβληματιστούμε

View fullsize

Ο Βαρουφακης ειχε προβλεψει εγκαιρα τις εξελιξεις... 

Η σύντομη απάντηση είναι, όχι. Τουλάχιστον αν ως απειλή εννοούμε μια στρατιωτική δικτατορία, παλαιού τύπου. Μήπως όμως είναι πολλές οι παραφωνίες, μέσα σε λίγους μήνες «αριστερής και προοδευτικής» διακυβέρνησης;

Για αρχή η -συνεχιζόμενη- προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομματικού και οικογενειακού κράτους. Παντού διορίζονται με αναξιοκρατικές διαδικασίες κομματικά στελέχη, αποτυχόντες πολιτευτές, συγγενείς και ερωτικοί σύντροφοι. Εδώ και ένα χρόνο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια απροκάλυπτη και άνευ προηγούμενου, διαδικασία «κατάληψης του κράτους» και χρησιμοποίησης του αποκλειστικά για κομματικούς και οικογενειακούς σκοπούς.

View fullsize

1 φωτογραφια, 2 άνθρωποι, 6 διορισμένοι συγγενεις.

Ύστερα είναι η επαναλειτουργία της ΕΡΤ όχι ως δημόσιας και ανεξάρτητη τηλεόρασης, αλλά ως κομματικού φερέφωνου που πότε κονταίνει(!) τους αντιπάλους και πότε στοχοποιεί δημοσιογράφους μη αρεστούς στο κόμμα.

Έπειτα εκείνο το επαίσχυντο δημοψήφισμα της μίας εβδομάδας! Χωρίς διακύβευμα, χωρίς διαβούλευση και με «πειραγμένο» ψηφοδέλτιο. Και ένα αποτέλεσμα που πετάχτηκε στα σκουπίδια την επόμενη ημέρα το πρωί! Διαδικασία που στο σύνολο της άνοιξε πληγές στη δημοκρατία.

Ψηφοδέλτιο υποδειγμα που θα ζηλευε καθε χωρα

Μετά είχαμε εκείνα τα σχέδια, που αποκαλύπτονται και ομολόγησε -και- ο Γιάννης Βαρουφάκης, για χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ, επιδρομή στο Νομισματοκοπείο και έκδοση νέου νομίσματος. Σχέδια που αναβλήθηκαν την τελευταία στιγμή, χάρη -και- στη σθεναρή θεσμική αντίδραση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Η κυβέρνηση όμως στο σύνολό της, φλέρταρε ανοιχτά με την εκτροπή.

Update: Σαν να μην ήταν ήδη αρκετά τρομακτικά τα παραπάνω, πλέον έχουμε και την παραδοχή της πρώην προέδρου της Βουλής, ότι τις ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στο Μαξίμου γίνονταν συζητήσεις περί δικτατορίας! 

Ποιος ξεχνάει επίσης εκείνη την περίεργη δήλωση του ακροδεξιού υπουργού Άμυνας -παρουσία του πρωθυπουργού- ότι «οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας»; Ποιος δημοκρατικός πολίτης δεν ανατρίχιασε στο άκουσμα αυτής της φράσης; 

Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις ότι κυβερνητικά στελέχη συνδιαλέγονταν με τρομοκράτες και ότι ο πρωθυπουργός ήταν ενήμερος αλλά αδιαφόρησε. Η συμπάθεια βέβαια, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Είναι όμως άλλο πράγμα η κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη και η ανοχή στην παραβατικότητα (Μπαλαούρας) και άλλο η συνεργασία με τρομοκράτες, επί νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης. Πολλώ δε όταν η συζήτηση γινόταν με τα ίδια άτομα, που απειλούσαν τη ζωή του τότε υπουργού δημόσιας τάξης.

Τέλος -αν και σίγουρα κάτι ξεχνάω- έχουμε την πρόθεση του σκιώδη πρωθυπουργού κ. Παππά, να ελέγξει προσωπικά τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, φέρνοντας ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που θα εκπέσει στα εθνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Το γνωρίζουν αυτό, αλλά πιστεύουν ότι μέχρι τότε θα έχουν προλάβει να κάνουν τη δουλειά τους.

Μετά από αυτά η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, για μία ολόκληρη μέρα στην Αθήνα -καίτοι αντισυνταγματική-  είναι μάλλον πταίσμα.

Όλα αυτά δείχνουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος. Η κυβέρνηση πολιτεύεται σαν να πρόκειται να κυβερνάει εσαεί και να μην υπάρχει κανείς για την ελέγξει. Αναμφίβολα αυτό θα επιθυμούσαν, αλλά όπως γνωρίζουμε, στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Ενίοτε δε πολύ συχνά, όπως συμβαίνει τελευταία στην Ελλάδα.

Η δημοκρατία αν και δεν απειλείται με κατάλυση, έχει περάσει και καλύτερες εποχές. Η προσήλωση στη νομιμότητα και ο σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, σίγουρα δεν είναι από τα δυνατά σημεία αυτής της κυβέρνησης. Αν δεν έχουν όμως σκοπό να εγκαθιδρύσουν δικτατορία, πως εξηγείται αυτή η τάση προς τον ολοκληρωτισμό;

Ίσως πρέπει να ψάξουμε λίγο πιο παλιά για απαντήσεις. Όταν έχεις γαλουχηθεί στη κομμουνιστογενή αριστερά, τα ιδεώδη σου δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυστηρά δημοκρατικά. Αν οι χώρες πρότυπο είναι η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία του Πούτιν και η Βενεζουέλα, ίσως δεν είναι εύκολο να λειτουργήσεις με τους κανόνες τις αστικής δημοκρατίας. Εξάλλου στην εξουσία βρέθηκαν κάνοντας αντάρτικο στους δρόμους, εκβιάζοντας συνειδήσεις, λασπολογώντας, λοιδορώντας και προπηλακίζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους. 

Είναι ίσως άδικο να ζητούμε ηθικές αρχές από αυτούς τους ανθρώπους. Αν όμως αυτοί είναι ότι είναι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούν να πολιτεύονται όπως νομίζουν. Το να ζεις σε μία δημοκρατία εκτός από τύχη, είναι -και- ευθύνη και προϋποθέτει διαρκή επαγρύπνηση. Κανείς πολίτης δεν δικαιούται να εφησυχάζει ακόμα και σε ήσυχες εποχές, πολλώ δε τώρα. 

Ίσως να ακούγεται υπερβολικός ο φόβος της αποσταθεροποίησης, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για όλα όσα ζήσαμε μέσα στο 2015! Ότι δεν γίνονται. Οι εκτροπές δεν συμβαίνουν ένα ξημέρωμα, αλλά ζυμώνονται για χρόνια σε χώρες σε κρίση όπως η Ελλάδα. Και στην Ελλάδα έχουν γίνει πάρα πολλά μέσα σε ένα χρόνο.

Εκτροπή επίσης δεν είναι μόνο η δικτατορία αλλά και η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι μεταξύ του κόμματος και της νομιμότητας, δεν θα διστάσουν να επιλέξουν το κόμμα.

Όλοι πρέπει να επαγρυπνούμε, οι πολίτες, τα πολιτικά κόμματα και η δικαιοσύνη -που δείχνει να βρίσκεται εν υπνώση. Η δημοκρατία δεν είναι εύκολη ούτε χαρίζεται, οφείλουμε να την υπερασπιστούμε. 

Γιατί δεν έχουμε startups στην Ελλάδα (και ούτε θα αποκτήσουμε σύντομα)

Μια αγαπημένη -και ταλαιπωρημένη- λέξη στα χρόνια της κρίσης, είναι οι STARTUPS. Aυτές οι «μαγικές» επιχειρήσεις, που ανθούν σε όλον τον κόσμο και οδηγούν την τεχνολογική και διαδικτυακή επανάσταση. Πρωταρχικό σκοπό έχουν τη καινοτομία και τη ταχύτατη μεγέθυνση και δευτερευόντως την κερδοφορία. Αναπτύσσονται από μικρές και ευέλικτες ομάδες, έχουν 20άρηδες και 30άρηδες ιδρυτές και είναι συνεχώς στα πρωτοσέλιδα με εκπληκτικά προϊόντα, εμπνευσμένα success stories και ιλιγγιώδη ποσά που επενδύονται σε αυτές. 

Λοιπόν τέτοιες στην Ελλάδα, δεν έχουμε! Αυτές που αξίζει να μετρήσει κανείς και έχουν λάβει κάποια χρηματοδότηση δεν είναι περισσότερες από 100, αριθμός αστείος μπροστά στις 3000-4000 του Ισραήλ η ακόμα και τις 400-500 της Ρουμανίας.

Για τις startups μιλάνε συχνά και οι πολιτικοί όμως είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε, ούτε για το τι πρέπει να γίνει για να δούμε μια αντίστοιχη έκρηξη δημιουργικότητας στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός για παράδειγμα. Στο πρώτο vτιμπέιτ προεκλογικά και είπε ότι «θέλουμε startups» ενώ -ένα χρόνο τώρα- η κυβέρνησή του, κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει την επιχειρηματικότητα! Αντικίνητρα για επενδύσεις (capital controls, υπερφορολόγηση, γραφειοκρατία) και αντιμεταρρύθμιση στη εκπαίδευση.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι όσες νεοφυείς επιχειρήσεις υπάρχουν, το έχουν καταφέρει παρά το ό,τι βρίσκονται στην Ελλάδα και σχεδόν ποτέ, χάρη σε αυτό!

Ακόμα όμως και αν στην θέση των ιδεοληπτικών και άσχετων που κυβερνούν βρισκόταν μια κυβέρνηση που κατανοούσε το ζήτημα και είχε ειλικρινή βούληση να βοηθήσει την ίδρυση νεοφυών επιχειρήσεων, είναι αμφίβολο αν θα κατάφερνε κάτι αξιοσημείωτο στο κοντινό μέλλον. Βλέπετε το θεσμικό και φορολογικό πλαίσιο, όσο σημαντικό και αν είναι, δεν είναι το μείζον στην περίπτωσή μας! Μια σειρά μεταρρυθμίσεων και κινήτρων θα βοηθούσε αλλά μάλλον δεν αρκεί.

Το πρόβλημά στην Ελλάδα έχει διαφορετική φύση και είναι η ολοκληρωτική έλλειψη επιχειρηματικής κουλτούρας. Για δεκαετίες το ιδεατό επάγγελμα για κάθε νέο ήταν μια καλοπληρωμένη θέση στο δημόσιο! Μια θέση αργομισθίας κατά προτίμηση και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Όλοι οι Έλληνες που είναι σήμερα πάνω από 25 χρονών, με αυτό το «ιδανικό» μεγάλωσαν ενώ και το εκπαιδευτικό σύστημα, για αυτό το σκοπό τους προετοίμαζε.  Για να τους κάνει εργαζόμενους στο κράτος-πατερούλη που φρόντιζε για όλους.

Δείτε για παράδειγμα τα πανεπιστήμια. Έχουμε άπειρα τμήματα που μόνο λόγο ύπαρξης έχουν να μορφώσουν δημοσίους υπαλλήλους χωρίς καμία επαφή με την πραγματική οικονομία. Διαβάζεις προγράμματα σπουδών -ακόμα και οικονομικών σχολών- και σοκάρεσαι από την ανυπαρξία οράματος. Καμία προσπάθεια να εμπνεύσουν, καμία πρόθεση να αναδείξουν τη δημιουργικότητα.

Και οι νέοι τι έκαναν για αυτό;

Οι νέοι των δυο τελευταίων -προ κρίσης- δεκαετιών, είναι οι πιο συμβιβασμένες γενιές που γνώρισε η χώρα. Τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας των δανεικών τους αποχαύνωσαν και ο εφησυχασμός ήταν πλήρης. Δεν υπήρχε λόγος για αναζήτηση και δημιουργία. Το κράτος θα φρόντιζε για όλα.

Και όταν το κράτος -αναπόφευκτα- κατέρρευσε, η ματαίωση των προσδοκιών έγινε διαμαρτυρία και όχι καινοτομία, οργή και όχι έμπνευση, καταστροφή και όχι δημιουργία τυφλή πίστη σε αμοραλιστές σωτήρες και όχι όραμα για αναγέννηση.

Έτσι ακόμα και αν τα κάνουμε όλα σωστά από εδώ και πέρα δεν πρέπει να προσδοκούμε κάτι αξιοσημείωτο για καιρό! Οι επιτυχίες κάποιων λίγων τρελών θα είναι οι εξαιρέσεις που θα εμφανίζονταν έτσι και αλλιώς, ότι και αν συνέβαινε στη χώρα. Αν όμως θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την τύχη μας μακροπρόθεσμα, πρέπει να πάρουμε την ιστορία από την αρχή και να δούμε πως θα κάνουμε τους νέους οραματιστές και δημιουργικούς.

Βέβαια όσο βρίσκεται στην εξουσία αυτή η εθνικά επιζήμια κυβέρνηση, όλα αυτά είναι ψηλά γράμματα. Τα μέλη της είναι και αυτά σαν τους ψηφοφόρους της. Δεν καταλαβαίνουν την επιχειρηματικότητα, δεν την διδάχθηκαν ποτέ στις κομματικές οργανώσεις και δεν θα κάνουν τίποτα για να την ευνοήσουν. 

Γιατί χρειαζόμαστε στρατό και γιατί πρέπει(;) να πάνε και οι γυναίκες

Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, τα ζητήματα που προκύπτουν τα προσεγγίζουμε πρώτα με υπερβολές και κραυγές και έπειτα με ψυχραιμία και λογική (και αυτό όχι πάντα). Εδώ προσπαθώ να κωδικοποιήσω λίγο το θέμα.

Γιατί χρειαζόμαστε στρατό

Το πρώτο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ισχυρό στρατό. Ο στρατός είναι το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί ενός κράτους. Τον χρειαζόμαστε όχι για να πολεμήσουμε με αυτόν, αλλά για να τον χρησιμοποιήσουμε αποτρεπτικά ώστε και τη μάχη να αποφύγουμε και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα να διατηρήσουμε σε γη, ουρανό και θάλασσα. Αφού βέβαια συμφωνήσουμε ότι όλα αυτά έχουν σύνορα... 

Να καταργηθεί η θητεία;

Η συζήτηση για ενδεχόμενη κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και αντικατάστασή της με έναν «μικρό και ευέλικτο» επαγγελματικό στρατό, θα είχε ενδιαφέρον να γίνει στο Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο. Όταν συνορεύεις με την Ολλανδία ή τη Γαλλία, ο στρατός σίγουρα μοιάζει λιγότερο αναγκαίος. Ακόμα και εκεί βέβαια, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι τα πράγματα έχουν γίνει λίγο πιο περίπλοκα.

Όταν όμως συνορεύεις με την Τουρκία, είναι μάλλον αφέλεια να πιστεύεις το ίδιο. Είσαι δε διπλά αφελής, αν πιστεύεις ότι η τουρκική επιθετικότητα θα αναχαιτιστεί από τους διεθνείς οργανισμούς, τα διεθνή δικαστήρια και την Ευρωπαϊκή Ένωση -τουλάχιστον με την παρούσα μορφή της. Δεν μπορούν να το κάνουν.

Έχουν σίγουρα ενδιαφέρον οι αντιμιλιταριστικές απόψεις, αλλά δυστυχώς είναι ανεδαφικές στην σημερινή πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια άλλων χωρών. Μάλλον για αύξηση του χρόνου της στρατιωτικής θητείας πρέπει να μιλάμε και όχι για κατάργηση.

Έχουμε τον στρατό που χρειαζόμαστε; 

Για να έχουμε λοιπόν, έναν αποτελεσματικό στρατό, αναγκαίο για την υπεράσπιση τουν εθνικού συμφέροντος, πρέπει να συνυπάρχουν τρεις -κυρίως- προϋποθέσεις. Ικανός αριθμός στρατεύσιμων, σύγχρονος πολεμικός εξοπλισμός και καλή οργάνωση και εκπαίδευση.

Τι από αυτά έχουμε στην Ελλάδα και κυρίως, τι έχουμε σε σύγκριση με την Τουρκία που είναι ο βασικός μας αντίπαλος και η μόνη χώρα με την οποία ενδέχεται να εμπλακούμε στρατιωτικά στο ορατό μέλλον; 

Ας δούμε λίγους αριθμούς:

Το 1975, ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 9 εκ έναντι 49 εκ της Τουρκίας. Το 2015 είναι 11 εκ έναντι 80 εκ.
Το 1994 το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 117 δις $ έναντι 130 δις $ της Τουρκίας. Το 2013 ήταν 242 δις $ έναντι 822 δις $.
Ο στρατός της Ελλάδας τώρα αποτελείται από 145.000 άντρες έναντι 520.000 της Τουρκίας.

Οι πληθυσμιακοί και οικονομικοί όροι λοιπόν, έναντι του κύριου γεωπολιτικού μας αντιπάλου έχουν μεταβληθεί ανησυχητικά τις τελευταίες δεκαετίες, εις βάρος της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε αρκετούς στρατιώτες, δεν έχουμε επαρκή στρατιωτικό εξοπλισμό, ενώ η εκπαίδευση που παρέχουμε στους στρατεύσιμους θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερή. (Ειδικά αυτό το τελευταίο, είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, για άλλο άρθρο). Η κατάσταση δε, προβλέπεται να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτή η ανατροπή ισχύος γίνεται ήδη αισθητή σε στρατιωτικό σε διπλωματικό επίπεδο. Η Τουρκία έχει πολλαπλασιάσει τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, ενώ προβάλει συνεχώς νέες διεκδικήσεις. Παρακαλώ πριν υποτιμήσετε την απειλή, θυμηθείτε ότι η Τουρκία έχει εισβάλει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- σε τρεις γειτονικές της χώρες (Κύπρος, Συρία, Ιράκ) τις τελευταίες δεκαετίες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένη τη συνεχιζόμενη οικονομική μας αδυναμία, βραχυπρόθεσμα έχουμε μόνο μία επιλογή. Να επιδιώξουμε την ενίσχυση των κοινών ευρωπαϊκών θεσμών. Η καλύτερη ασπίδα μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, θα είναι μια Ευρώπη με κοινά εξωτερικά σύνορα και κοινό στρατό που θα τα φρουρεί. Αναπάντεχα, η συγκυρία είναι «ευνοϊκή» για αυτό.

Μετά τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις και τη προσφυγική κρίση, οι ευρωπαίοι κατανόησαν για πρώτη φορά ίσως, ότι η κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, προϋποθέτει αποτελεσματικό έλεγχο των εξωτερικών! Η Ευρώπη λοιπόν αναγκάζεται πλέον να αποφασίσει αν θα αρχίσει να αποδομεί ότι με κόπο χτίζει για δεκαετίες ή αν θα ενισχύσει ακόμα πιο πολύ τους θεσμούς της. Για την ώρα και παρά τις αντίρροπες δυνάμεις σε κάποιες χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, Ελλάδα), η Ευρώπη προχωρά προς την ενοποίηση της.

View fullsize

Πρέπει να πάνε οι γυναίκες στο στρατό;

Μπορούμε είτε να προσεγγίσουμε με ιδεολογικούς όρους το ζήτημα και να απορρίψουμε συλλήβδην το ενδεχόμενο, είτε να επιδείξουμε ρεαλισμό και να εξετάσουμε αν υπάρχουν πρακτικές ανάγκες, που -αργά ή γρήγορα- θα μας υπαγορεύσουν μια τέτοια επιλογή. Η τουλάχιστον θα μας υποχρεώσουν να κάνουμε τη συζήτηση....

Τα δημογραφικά και οικονομικά δεδομένα δείχνουν ότι η Ελλάδα γερνάει και μικραίνει. Αντίθετα η Τουρκία μεγαλώνει. Μεγαλώνει πολύ. Σύντομα θα βρεθούμε στην θέση που βρίσκεται το Ισραήλ για δεκαετίες. Αντιμέτωποι με πολλαπλάσιες δυνάμεις.

Αν η Ευρώπη αργήσει, ή -όπως συμβαίνει συχνά- κάνει μόνο τα μισά βήματα από όσα απαιτούνται, η Ελλάδα θα βρεθεί σε δυσχερή θέση και όλες οι εναλλακτικές θα βρεθούν πάνω στο τραπέζι. Η αύξηση του χρόνου θητείας των ανδρών, είναι αμφίβολο αν θα επαρκεί και η -εθελοντική- στράτευση των γυναικών θα μπορούσε να δώσει λύσεις.

 Δεν θα είναι επιλογή μας, αλλά κάτι που θα μας αναγκάσει η συγκυρία να σκεφτούμε. Συγκυρία που δεν βρίσκεται πολύ μακριά και οπωσδήποτε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Το πως ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό με την μικρότερη δυνατή αναταραχή και ανατροπή στις ζωές μας, θα το κουβεντιάζουμε τότε, με μεγαλύτερη -ελπίζω- νηφαλιότητα και σοφία.

View fullsize

Η αντιπολίτευση του Facebook

Είναι οι πολίτες αποτελεσματικότεροι στην αντιπολίτευση από τα κόμματα; 

Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση του νέου υπουργικού σχήματος, στις 22 Σεπτεμβρίου, τα social media βρίσκονταν σε αναβρασμό. Ο κ. Τσίπρας είχε διορίσει τον ακροδεξιό Δημήτρη Καμμένο, υφυπουργό Μεταφορών! Αμέσως οι χρήστες, με κυριολεκτικά χιλιάδες αναρτήσεις, επισήμαναν τα αντισημιτικά, ρατσιστικά και ομοφοβικά του σχόλια στο twitter, κινητοποίησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και στελέχη εντός του ΣΥΡΙΖΑ και λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, ο υφυπουργός αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ήταν άλλη μία φορά τους τελευταίους μήνες, που οι πολίτες έκαναν αποτελεσματική αντιπολίτευση στη κυβέρνηση.

Mερικά highlights του βουλευτή:

Στον ΣΥΡΙΖΑ, που στη μετεωρική του πορεία προς την εξουσία, στηρίχθηκε όσο κανένα άλλο κόμμα στα κοινωνικά δίκτυα, έχουν μάθει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, ό,τι συμβαίνει στο Facebook και στο Twitter. 

Γνωρίζουν ότι τα social media μπορούν να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές του μηνύματος και να το μεταφέρουν στην ευρύτερη κοινωνία πολύ γρηγορότερα από τα κόμματα και τα ΜΜΕ.

Οι πολίτες πιο μπροστά από τα κόμματα

Μια ακόμα δράση που δεικνύει τη δυναμική των κοινωνικών δικτύων, είναι το κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη»! Οι πολίτες αυτο-οργανώθηκαν μέσα από τα social media, γέμισαν τις πλατείες και υποχρέωσαν τα κόμματά τους, να ακολουθήσουν. Ήταν ένα κίνημα που στον φιλοευρωπαϊκό-μεταρρυθμιστικό χώρο, είχε χρόνια να εμφανιστεί και παρά την απροθυμία των κομμάτων να πατήσουν πάνω σε αυτό και να οικοδομήσουν μια φιλοευρωπαϊκή συμμαχία, τα θεμέλια που έθεσε είναι ακόμα ορατά. Τα κόμματα από την άλλη, συνεχίζουν να προβληματίζουν με την απουσία τους...

• Τι είπαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης για το τεράστιο σκάνδαλο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών; Πόσο δυνατά ακούστηκαν;
• Πόσο ασχολήθηκαν με τις σοβαρότατες καταγγελίες και τα στοιχεία που προσκόμισε ο Γιάννης Πανούσης για τις σχέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τρομοκράτες; Τι παραπάνω χρειάζεται από τις ενδείξεις για ύπαρξη παρακράτους, ώστε να κινητοποιηθούν;
• Τι γνωρίζουν οι πολίτες για τις προτάσεις των κομμάτων σχετικά με το αλισβερίσι των «ισοδύναμων»; Η μήπως δεν πρότειναν τίποτα; Ποιος ξέρει...

Σε αντίθεση όμως με τα ωσεί παρόντα κόμματα, σε όλες τις παραπάνω πρόσφατες περιπτώσεις, οι χρήστες των social media ήταν εκεί, όχι μονάχα με κριτική και χιουμοριστική διάθεση, αλλά -και- με ενδιαφέρουσες προτάσεις και ιδέες!

Αν αυτά τα παραδείγματα αναδεικνύουν τη δυναμική των πολιτών, ταυτόχρονα φέρνουν στο προσκήνιο την αδυναμία της σημερινής αντιπολίτευσης να ασκήσει επαρκή έλεγχο στην κυβέρνηση και να πείσει τους πολίτες ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική.
Πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Χάρης Θεοχάρης, τα κόμματα είναι αναποτελεσματικά στα αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα . Αργούν να αντιδράσουν, έχουν θολό πολιτικό στίγμα, πάσχουν επικοινωνιακά και λειτουργούν ερασιτεχνικά στα κοινωνικά δίκτυα.

Εκ των πραγμάτων προκύπτουν ζητήματα επάρκειας του πολιτικού προσωπικού, αλλά και στελέχωσης των διάφορων κομματικών και βουλευτικών γραφείων. Με ρουσφετολογικές προσλήψεις και παιδιά του κομματικού σωλήνα όχι αντιπολίτευση δεν γίνεται, αλλά ούτε καν εσωκομματικές εκλογές όπως μας έδειξε η πρόσφατη εμπειρία.

Η δημοσιογραφία των πολιτών

Αυτή την ανεπάρκεια έχουν καταφέρει, ως ένα βαθμό, να καλύψουν οι πολίτες. Στις εκλογές-φιάσκο της Νέας Δημοκρατίας, Κυριακή πρωί και ενώ ακόμα ήταν ασαφές αν θα γίνουν, στα social media ήταν ήδη γνωστά τα στοιχεία της εταιρίας που είχε αναλάβει τη διαδικασία. Έγινε γνωστή η σχέση της με τη ΝΔ και το «Μαξίμου του κ. Σαμαρά», το ανύπαρκτο site, ενώ κάποιοι στη Γλυφάδα, πήγαν στα γραφεία της, για να ανακαλύψουν ότι δεν υπάρχουν! Οι δημοσιογράφοι ακολούθησαν και δεν ήταν η πρώτη φορά.. Είναι συνήθη πρακτική πια, τα ενημερωτικά portal να αναμεταδίδουν ειδήσεις, που οι χρήστες έχουν ήδη δημοσιεύσει στο twitter ή το facebook.

(Aπαραίτητη προϋπόθεση βέβαια, να διασταυρώνουν τις ειδήσεις, διαφορετικά κινδυνεύουν να δείχνουν την Ακρόπολη... πολύχρωμη!)

Η Ακροπολη στα χρωματα τησ γαλλικης σημαιας, όπωσ υπηρξε μονο στη φαντασια χρηστων του τwitter

 Oι πολίτες πλέον δεν είναι μόνο δέκτες του μηνύματος, αλλά και πομποί. Η δημοσίευση ειδήσεων και πληροφοριών είναι εύκολη υπόθεση, ενώ η επιρροή του κάθε απλού χρήστη, είναι πολλαπλάσια αυτής που είχε μερικά χρόνια πριν.

΄Ετσι στην κακή τωρινή συγκυρία, με τη ΝΔ βυθισμένη στην εσωστρέφεια και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, πολύ μικρά για να ακουστούν δυνατά, το βάρος της αντιπολίτευσης πέφτει στους πολίτες! Είναι κάτι που το βλέπεις καθημερινά πλέον στο διαδίκτυο και αρκετοί το κάνουν όλο και πιο συνειδητά. Και ενώ σίγουρα είναι απογοητευτική η εικόνα των κομμάτων, η συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων πολιτών στην πολιτική διαδικασία μόνο θετική μπορεί να είναι.

Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα πρέπει να το καταλάβουν αυτό. Χρειάζεται αφενός να καλύψουν τάχιστα την ανεπάρκειά τους και να θέσουν τη δική τους ατζέντα και αφετέρου να αναπτύξουν δομές συνεργασίας και να αξιοποιήσουν τους πολίτες που, εν τη απουσία τους, έχουν αναλάβει -de facto- το καθήκον της αντιπολίτευσης

Αλέξης Τσίπρας, όπως George Bush

Πως οι ΗΠΑ επιβίωσαν, παρότι είχαν πρόεδρο τον Bush και γιατί είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει η Ελλάδα.

Gothenburg, Sweden, 14/6/2001

Στη Wikipedia υπάρχει το λήμμα Bushism και είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε! Είναι αφιερωμένο στην «αντισυμβατική» χρήση της γλώσσας, από τον πρόεδρο Bush τον νεότερο και τις πολλές «ελαφρότητες», που κατά καιρούς έχει πει. Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει -ακόμα- αντίστοιχο λήμμα, αλλά ο πρωθυπουργός κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να αποκτήσει.

Ο George

Ο George W. Bush, είναι -κατά γενική ομολογία- ο χειρότερος πρόεδρος στην πρόσφατη ιστορία των ΗΠΑ. Είπε ψέματα άπειρες φορές, καταπάτησε το διεθνές δίκαιο, αύξησε τις ανισότητες στη χώρα του, επέτρεψε την ασυδοσία των μεγάλων εταιριών και άφησε φεύγοντας ένα κόσμο ασταθή και την χώρα του σε ύφεση.  Πέρα από αυτά, έγινε διάσημος και για τις γκάφες του. Έκανε συχνά εκφραστικά λάθη, έλεγε ανοησίες, χρησιμοποιούσε λέξεις δικής του επινόησης, μπέρδευε χώρες και πρόσωπα, ενώ πολλές φορές, σε έκανε να διερωτάσαι για τη διανοητική του ικανότητα.

Μερικές ξεχωριστές στιγμές:

««Είχα την τιμή να σφίξω το χέρι ενός γενναίου Ιρακινού πολίτη, που του έχει κόψει το χέρι ο Sadam Housein» 25/5/2004

«Ένα από τα σπουδαία πράγματα με τα βιβλία είναι ότι, μερικές φορές, έχουν φανταστικές εικόνες» (Ο Bush είχε παραδεχτεί δημόσια, ότι δεν διάβαζε βιβλία)

Σε κάποια εκδήλωση, μία μητέρα με τρία παιδιά, του είπε ότι κάνει τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα. Τότε, ο πρόεδρος της απάντησε γεμάτος ενθουσιασμό:
«Κάνεις τρεις δουλειές; Μόνο στην Αμερική συμβαίνουν αυτά! Είναι φανταστικό αυτό που κάνεις!» Ακούστε εδώ το ηχητικό.

«Έχετε και εσείς μαύρους;» Απευθυνόμενος στον τότε πρόεδρο της Bραζιλίας Cardoso, Washington, 8/11/2001

«They misunderestimated me» (Αμετάφραστο!) Arcanso, 6/11/2000

Μπορείτε να δείτε μία λίστα με 50 από τις πιο «ενδιαφέρουσες» δηλώσεις του George Bush, εδώ.

O Aλέξης

Μυτιλήνη ή Λεσβοσ, 5/11/2015

Η περίπτωση του πρωθυπουργού έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του George Βush, ενώ -και- οι δικές του τοποθετήσεις προκαλούν θυμηδία. Οι πρώτοι μήνες τις θητείας του ήταν καταστροφικοί ενώ όταν ανοίγει το στόμα του... Πότε βλέπει διπλή τη Λέσβο, πότε μπερδεύει τη Ναόμι Κάμπελ με τη Ναόμι Κλάιν και πότε περιφέρει τα ελλιπέστατα αγγλικά του, σε διεθνή forum.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μόνο εμφάνιση στη Βουλή, στις 30/10/2015, πρόλαβε να πει:

1. Ότι το ευρωπαϊκό όραμα ξεκίνησε το 1989 (το σωστό είναι 1957 με τις συνθήκες της Ρώμης και πιθανότατα το συγχέει με την πτώση του τείχους του Βερολίνου)

2. Απευθυνόμενος στον κ. Κουμουτσάκο «δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα» Δείτε εδώ στο 13.40

3.«Είναι σε όλους μας συμπαθή τα νεκρά παιδιά και μας προκαλούν θλίψη, αλλά τα άλλα προσφυγόπουλα που ζουν, δεν είναι συμπαθή!» 30/10/2015

Δείτε το απόσπασμα στο 4:10

Καμιά φορά λοιπόν, η συγκυρία και η κακοτυχία, φέρνει στην ηγεσία των κρατών ηγέτες όπου η μόρφωση, ο καλός χειρισμός της γλώσσας και η ευρυμάθεια δεν είναι μέσα στα προτερήματά τους. Αυτό μπορεί να συμβεί τόσο σε μεγάλες και κραταιές χώρες, όσο και σε μικρές, στα πρόθυρα της καταστροφής. Αυτοί οι ηγέτες καταφέρνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να εκμαιεύσουν τη λαϊκή ψήφο και να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Όταν όμως έρχεται η ώρα να κυβερνήσουν, κατά κανόνα τα βρίσκουν σκούρα. Δε μπορούν να διαχειριστούν σύνθετες καταστάσεις, δεν αντιλαμβάνονται τους πολύπλοκους οικονομικούς, κοινωνικούς και διεθνείς μηχανισμούς, είναι αργοί στις αντιδράσεις τους και όταν τελικά δρουν, προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα διευθετούν.
 

Γιατί η Αμερική μπορεί να αντέξει έναν ανεπαρκή πρόεδρο

Ενώ λοιπόν κακοί ηγέτες μπορεί να εκλεγούν παντού οι συνέπειες δεν είναι ανάλογες για όλες τις χώρες. Η Αμερική μπορεί να απορροφήσει σχετικά ανώδυνα μια κακή προεδρεία, ενώ για την Ελλάδα δεν είναι το ίδιο εύκολο. Αυτό συμβαίνει για τρεις -κυρίως- λόγους:

1. Το πολιτικό σύστημα
2. ο πληθυσμός
3. η διοικητική δομή του κράτους

Στις ΗΠΑ κάθε απόφαση του προέδρου -πλην ελαχίστων- πριν εφαρμοστεί πρέπει να πάρει την έγκριση του Κογκρέσου για να γίνει νόμος του κράτους. Εκεί υπάρχουν 535 βουλευτές και γερουσιαστές από τους κανείς δεν εξαρτά την εκλογή ή την παραμονή του στο κόμμα του, από τον πρόεδρο! Ακόμα και αν βρίσκονται στο ίδιο κόμμα, δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχό του. Έτσι οι αποφάσεις του προέδρου πάντα περνούν από το φίλτρο μιας ουσιαστικά ανεξάρτητης βουλής. 

Ακόμα σε ένα κράτος 330 εκ. είναι σχετικά εύκολο να βρεθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες ικανοί πολίτες, για να στελεχώσουν τις θέσεις ευθύνης του κρατικού μηχανισμού.
Ακολούθως, αυτός ο μηχανισμός, αποφασίζει και δρα με σχετική αυτονομία από την κεντρική εξουσία και αυτό αφορά ακόμα και σημαντικά ζητήματα, όπως η άμυνα και η εξωτερική πολιτική. Έτσι, όσο ανεπαρκής και αν είναι ο πρόεδρος, το κόστος μπορεί να περιοριστεί.

Ως «bonus» για τις πολυπληθείς χώρες, οι πιθανότητες μετά από έναν Bush να εκλεγεί ένας Obama, είναι αρκετά αυξημένες.

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί

Στην Ελλάδα δυστυχώς, δεν έχουμε τίποτα από αυτά. Είμαστε μια μικρή χώρα και οι Βενιζέλοι (οι Λευτέρηδες) σπανίζουν. Αντίστοιχα, η κρατική μηχανή λειτουργεί τόσο συγκεντρωτικά, ώστε οι παραμικρές αναταράξεις στην κορυφή, είναι δυνατό να προκαλέσουν χάος. Ένας και μόνο κακός πρωθυπουργός αρκεί για να φέρει την καταστροφή.

Αν όμως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε την πολυτέλεια να αναδεικνύουμε συχνά ικανούς ηγέτες, μπορούμε τουλάχιστον, να αναδιαρθρώσουμε το κράτος ώστε να λειτουργεί αποτελεσματικά και ανεξάρτητα από τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό βέβαια απαιτεί μια σειρά από υπερβάσεις, τις οποίες το πολιτικό προσωπικό έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ανίκανο να κάνει, καίτοι η κοινωνία είναι πλέον ώριμη να τις δεχτεί.
Μέχρι τότε, ας ευχηθούμε η διακυβέρνηση Τσίπρα να προκαλέσει τη μικρότερη δυνατή ζημιά.
 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό το άρθρο μπορείτε να το μοιραστείτε στα social media ενώ αν θέλετε να λαμβάνετε ενημερώσεις για τα επόμενα, μπορείτε να γραφτείτε στο newsletter.

Μια χώρα στο όριο

Ο δημοφιλέστερος δημοσιογράφος της χώρας (Χατζηνικολάου) που ανοίγει ένα θέμα εκ του μη όντoς (Γενοκτονία των Ποντίων),ακριβώς για να εκμαιεύσει την απάντηση που πήρε. Για ποιο λόγο; Για το χάος που ακολούθησε ή για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση;

Ένας υπουργός που δεν έχει συναίσθηση της θέσης του και γίνεται πρωτοσέλιδο σε τουρκικές εφημερίδες.

Οι πολίτες που δεν ξεσηκώνονται για τη λαίλαπα που διαλύει τις ζωές τους και κάθε μέρα εγκαθιδρύει καθεστώς, αλλά αντιδρούν για τον ορισμό της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης!

Οι Πόντιοι που οργανώνουν πορεία και όταν βλέπουν τους ΝΑΖΙ μέσα στις γραμμές τους, δεν τους πετάνε εξω, αλλά ανέχονται τη καπηλεία και περπατάνε δίπλα-δίπλα!

View fullsize

Η δικαιοσύνη που αφήνει τους φασίστες να δρουν -ξανά-ανενόχλητοι και να νιώθουν πως έχουν ασυλία.

Οι αστυνομικοί που στέκονται θεατές όταν οι φασίστες χτυπούν πολίτες και δεν συλλαμβάνουν κανένα! Νιώθουν άβολα να συλλάβουν Χρυσαυγίτη, ή έχουν εντολές να είναι «διακριτικοί»;

Ο Μεϊμαράκης και από κοντά η ανεκδιήγητη Γεννήματα, που μαζί με την καταδίκη της επίθεσης, λένε, μέσες-άκρες, ότι κακώς χτυπήθηκε ο Κουμουτσάκος και αυτός που φταίει είναι ο Φίλης! Μήπως να δείρουν αυτόν οι Χρυσαυγίτες;

Η πολιτεία που είναι ανίκανη να προστατέψει τη δημοκρατία.
Αλλά ποιος θα το κάνει; Ο αμόρφωτος, ψεύτης, λαϊκιστής που παριστάνει τον πρωθυπουργό ή το συνονθύλευμα των ιδεοληπτικών, αφελών και απατεώνων που τον συντροφεύει;

ΑΥΤΟΙ είναι που εξέθρεψαν τη βία και το μίσος. Αυτοί υπονόμευαν την εθνική προσπάθεια και ΑΥΤΟΙ προσέφεραν κάλυψη στους «αγανακτισμένους πολίτες», πολύ πριν έρθουν στο προσκήνιο οι φασίστες.

Αυτοί, θα πουλήσουν και την μάνα τους για να μείνουν στην εξουσία.

Και όλα αυτά με την ολοκληρωτική κατάρρευση να είναι υπόθεση μηνών ή εβδομάδων…

Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο Τζίγγερ της πολιτικής

Το ηθικό «μειονέκτημα» του Ποταμιού

Οι περισσότεροι ξέρετε την ιστορία, είτε ασχολείστε με το ποδόσφαιρο, είτε όχι. 
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο ιδιοκτητης του Ολυμπιακού «θείος Σωκράτης», αποφασίζει ότι το ποδόσφαίρο είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφεθεί στους ποδοσφαιστές και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Με τη βοήθεια του «μπάρπα-Θωμα» (Θωμάς Μητρόπουλος) και με απαρχή τις θρυλικές εκλογές της ΕΠΟ στην Αλεξανδρούπολη το 1997, στήνει την περίφημη «παράγκα» που τον βοηθάει σημαντικά, ώστε να κυριαρχήσει για χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρό. Η παράγκα ελέγχει παρασκηνιακά τη διατησία, την Ομοσπονδία, την ΕΠΑΕ, την αθλητική δικαιοσύνη και ο Ολυμπιακός μπορεί να μπαίνει στο γήπεδο ξέγνοιαστος και βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά. 

Ο Τζίγγερ

Απέναντί του, στον Παναθηναικό, έχει τον Τζίγγερ (Γιάννη Βαρδινογιάννη), ο οποίος έχει αρκετά διαφορετική άποψη για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο και προτιμάει να παίζει το παιχνίδι εντός γηπέδου και όχι σε αίθουσες συνεδριάσεων, απόμερα ξενοδοχεία και καντίνες. Επενδύει σε σπουδαίους παίχτες, φτιάχνει την καλύτερη ομάδα της εποχή του, κάνει μεγάλες πορείες στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα είναι σταθερά δευτερότριτος! Ακόμα και μετά το μοναδικό πρωτάθλημα της εποχής του, το 2004, όταν του προσφέρονται τα «κλειδιά» της παράγκας, ο Τζίγγερ αρνείται να τα παραλάβει. Προτιμάει να παραμείνει ακέραιος. Έτσι ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίρνει πρωταθλήματα, η κυριαρχία του κρατάει μέχρι σήμερα και ο Τζίγγερ είναι, εδώ και χρόνια, μακριά από το ποδόσφαιρο, φεύγοντας με τη στάμπα του αποτυχημένου.

Η περίπτωση Σταύρου Θεοδωράκη έχει αρκετές ομοιότητες, με μόνο αβέβαιο το φινάλε. Ο Σταύρος ήρθε στην πολιτική με σκοπό να τα κάνει όλα αλλιώς. Να μείνει μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα, μακριά από εκδότες και ισχυρούς φίλους και μακριά από επαγγελματίες της πολιτικής. Αποφάσισε να μην πει ψέματα και να μην ενδώσει στην εύκολη και φτηνή αντιμνημονιακή ρητορική, αλλά να αναδείξει την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Επιδίωξε τέλος να φέρει στην πολιτική ανθρώπους άξιους και ικανούς, που απείχαν από τα δημόσια πράγματα, μην αντέχοντας τη -μάλλον- νοσηρή πολιτική πραγματικότητα. 

View fullsize

H ΠΑρουσιαση του ψηφοδελτιου επικρατειασ του ποταμιου

Το Ποτάμι, έγινε γρήγορα ο χώρος πολιτικής έκφρασης αρκετών άξιων πολιτών και του πιο παραγωγικού και προοδευτικού μέρους της Ελληνικής κοινωνίας. Στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει λάβει μέρος, τα ψηφοδέλτια του Ποταμιού ήταν πάντα τα ποιοτικότερα όλων. Το Ποτάμι ακόμα, σιγά-σιγά, έφτιαξε το πρόγραμμά του, που παρά τις πολλές ελλείψεις του, είναι αυτή τη στιγμή ότι πιο συγκροτημένο έχει να επιδείξει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Αυτό που δεν έκανε όμως το Ποτάμι και ο Σταύρος, όπως δεν το έκανε ποτέ και ο Τζίγγερ, είναι να λερώσει τα χέρια του και να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά αυτό είναι απαραίτητο στην ελληνική πολιτική, ακόμα και αν κινδυνεύεις να αλλοτριωθείς και να μοιάσεις σε αυτό που απεχθάνεσαι και πολεμάς.

Το Ποτάμι -από την πρώτη σχεδόν μέρα- έγινε στόχος μια ανήκειας προπαγάνδας, για τους λόγους της εμφάνισης του στην πολιτική, τα δήθεν συμφέροντα που εκπροσωπούσε και την προέλευση της χρηματοδότησης. Η επίθεση ξεκίνησε από τα πολύ αποτελεσματικά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στα social media και σίγα-σιγά έφτασε παντού. Παντού όμως. Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο η πιο συνηθισμένη λέξη που άκουγα, ήταν η λέξη «Μπόμπολας». Και την άκουγα από ανθρώπους, που πιθανότατα δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή στην ζωή τους! Τι κάναμε στο Ποτάμι απέναντι σε αυτή την καταιγίδα λάσπης; Επειδείξαμε ήθος και πολιτικό πολιτισμό! Υποτιμήσαμε το ζήτημα και θεώρησαμε ότι η προπαγάνδα και τα τερατώδη ψέματα ανήθικων ανθρώπων ( Ο Σταύρος ανηψιός της Δάφνης Σημίτη! ), δεν θα γίνονταν ποτέ πιστευτά από τους πολίτες και ότι η κενότητα της συκοφαντίας γρήγορα θα γινόταν φανερή. 

Δεν οργιστήκαμε, δεν μηνύσαμε κανέναν συκοφάντη, δεν απαντήσαμε στην προπαγάνδα, δεν διαψεύσαμε απόλυτα και φωναχτά, δεν εγκαλέσαμε ούτε καν τον Αλέξη Τσίπρα, όταν έλεγε από το βήμα της Βουλής για «υπαλλήλους συμφερόντων»!  Ο Σταύρος ειδικά, αρνήθηκε με επιμονή να οργανώσει Το Ποτάμι, δική του ομάδα διαδικτύου, παρότι γνωρίζω ότι του προτάθηκε ήδη από τον Απρίλιο του 2014! Έτσι, Το Ποτάμι ήταν -και είναι- ανυπεράσπιστο στο διαδίκτυο, απέναντι σε εκατοντάδες καθημερινές επιθέσεις. 

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, το Ποτάμι ήταν ο μεγάλος ηττημένος, ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να απογειωθεί. Φυσικά οι λόγοι είναι πολλοί και η «μαλθακότητα» του Ποταμιού, ίσως να μην είναι ο σπουδαιότερος, αλλά δεν πρέπει επουδενί να υποτιμηθεί ξανά. Και το γράφω, επειδή έχω την εντύπωση, ότι ακόμα δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι η ζημιά από τη μαύρη προπαγάνδα και πόσο δύσκολο θα είναι να ξεκολλήσει η ρετσινιά.

Όπως και να έχει, πρέπει να πάρουμε τα μαθήματα και να συνεχίσουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να διορθωθούμε και να προσπαθήσουμε ακόμα πιο σκληρά. Σε αντίθεση με τον Τζίγγερ, εμείς είμαστε ακόμα εδώ και αν τα καταφέρουμε, η Ελλάδα του Διαμαντούρου και του Αλιβιζάτου, ίσως να έχει ακόμα μία ευκαιρία...

Σύντομος οδηγός ψήφου

Τελικά για ποιο πράγμα ψηφίζουμε;  

Τελείωσε λοιπόν άλλη μία προεκλογική περιόδος, από αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα.  Η συζήτηση, περιστράφηκε -πρώτιστα- γύρω από τον Φλαμπουράρη, τη Λαγκάρντ, τα κότερα και τους ψευτράκους. Ελάχιστα ειπώθηκαν για όσα διακυβεύονται, για την οικονομία που έχει διαλυθεί -και ας μην το νιώθουν όλοι ακόμα-  για το προσφυγικό που έχει εκτροχιαστεί και για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε.

Eν μέρει είναι κατανοητό όλο αυτο. Κάποια κόμματα δεν έχουν λόγο να ξύνουν (αντί)-μνημονιακές πληγές, ενώ άλλα αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση για να μείνει αφανής η πολιτική τους γύμνια και η ένδοια προτάσεων. Αν όμως η ενημέρωση ειναι πλημμελής, πως θα πάει ο ψηφοφόρος αύριο στα εκλογικά τμήματα και με γνώμονα τι, θα ψηφίσει; 
Ας τα κωδικοποιήσουμε λίγο...

ΣΥΡΙΖΑ
ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσουν, όλοι όσοι δε θέλουν να ξανακυβερνήσει η ΝΔ και όσοι θεωρούν ότι μπορεί να διέλυσε την οικονομία -και την παιδεία, τη δικαιοσύνη και όλα τ’ άλλα- μπορεί να απέφυγε να κυβερνήσει και να φλέρταρε με διαδικασίες στα όρια της δημοκρατικής νομιμοποίησης, αλλά τουλάχιστον διαπραγματεύτηκε! Θα ψηφίσουν ακόμα, όσοι πιστεύουν ότι αξίζει ακόμα μία ευκαιρία(!) και όσοι -για διάφορους λόγους- επιθυμούν τη διατήρηση αυτού του φαύλου κράτους, με την ελπίδα ότι -ούτε αυτή- η κυβέρνηση θα εφαρμόσει μνημόνια!

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Νέα δημοκρατία θα ψηφίσουν οι ακραιφνής δεξιοί και όσοι είδαν το χάρο με τα μάτια τους το καλοκαίρι και προτιμούν ακόμα και αυτή τη δεξιά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά βάθος δεν έχουν ξεχάσει πόσο κακή ήταν η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και γνωρίζουν πως πρόκειται για το κόμμα προμετωπίδα του πελατειασμού, με παρωχημένες απόψεις, αλλά ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία. Τα λέει και ωραία ο πρόεδρος... 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Χρυσή Αυγή θα ψηφίσουν οι φασίστες και οι μικρόνοες.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Το Ποτάμι, είναι το κόμμα με το πιο σοβαρό και συγκροτημένο πρόγραμμα. Επίσης, έχει τα καλύτερα ψηφοδέλτια και τα αξιολογότερα στελέχη. Το κακό είναι, ότι έριξε όλο το βάρος στα προβλήματα και τις λύσεις τους και αμελήσε να πολιτικοποιηθεί και να οργανωθει. Ομοίως, απαξίωσε να ασχοληθεί με γελοίες συκοφαντίες, θεωρώντας ότι το ίδιο θα κάνουν και οι πολίτες. Δυστυχώς δεν συνέβει αυτό.
Θα το ψηφίσουν, όσοι προοδευτικοί άνθρωποι επιθυμούν να δουν το πολιτικό προσωπικό να ανανεώνεται, συμφωνούν με το πρόγραμμα του και εμπιστεύονται τους ανθρώπους του.

ΚΚΕ
Το ΚΚΕ είναι ένα συνεπές αριστερό κόμμα, που λέει τα ίδια πράγματα τα τελευταία 100 χρόνια. Το κακό είναι ότι πολλά έχουν αλλάξει από το 1920, ενώ ο μαρξισμός ως εργαλείο ανάλυσης του σύγχρονου κόσμου, είναι εντελώς παρωχημένος. Θα το προτιμήσουν οι κομμουνιστές και -ως καταφύγιο- κάποιοι πλανεμένοι αριστεροί, που λοξοδρόμησαν στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΝΕΛ
Ζει ο Έλβις Πρίσλει;
Ο Αρτέμης Σώρας έχει όντως 600 δις σε ομόλογα;
Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ανηψιός της Δάφνης Σημίτη;
Αν η απάντηση σε αυτά είναι ΝΑΙ, τότε η ψήφος στους ΑΝΕΛ είναι μονόδρομος.

ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ είναι η επιλογή όσων αγαπούσαν τον Αντρέα και τον Γεννηματά. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του, θα το ψηφίσουν για συναισθηματικούς λόγους, για αυτό που ήταν κάποτε και ελάχιστοι για αυτό που είναι τώρα. 
(Παρεμπιπτόντως το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αν εξαιρέσεις κάποια φάλτσα, είναι ένα σοβαρό κεντρώο κόμμα! Βέβαια, ποιος τα κοιτάζει αυτά;.. ) 

ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η Λαϊκή ενότητα, είναι το κόμμα των θαυμαστών της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των δραχμολάγνων, αν και όχι όλων! Όταν το αυθεντικό (ΚΚΕ) είναι μέσα στις επιλογές σου, γιατί να επιλέξεις το υποκατάστατο; 

ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ
Η επιλογή όσων μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, επιμένουν να παριστάνουν τη στρουθοκάμηλο και να αναζητούν «αντισυστημικές λύσεις», γιατί «πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα»; (Πολύ, όπως έδειξε το τελευταίο εφτάμηνο!) Θα το προτιμήσουν επίσης, όσοι αρέσκονται να ψηφίζουν στις εκλογές για πλάκα!

Καλή ψήφο και καλή τύχη στην Ελλάδα!  

Μια αριστερή αποτυχία

Πως η «αλληλέγγυα» κυβέρνηση, πρόδωσε τους πρόσφυγες

Το προσφυγικό ζήτημα αναδεικνύεται σιγά-σιγά ως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη και αν στη περίπτωση του GREXIT, το διακύβευμα ήταν πρωτίστως οικονομικό, εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές! Για εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και μία πραγματική αυτή τη φορά (και όχι στα μυαλά αλλοπαρμένων Συριζαίων), ανθρωπιστική κρίση! Η μοίρα δε, το θέλησε να είναι η Ελλάδα πρωταγωνίστρια -και- σε αυτό το ζήτημα. Για να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι όμως, η οικτρή αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση του προσφυγικού, είναι ένα μέρος μόνο της συνολικής εικόνας.

Διάβασε τη συνέχεια >