Πως οι ΗΠΑ επιβίωσαν, παρότι είχαν πρόεδρο τον Bush και γιατί είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει η Ελλάδα.
Gothenburg, Sweden, 14/6/2001
Στη Wikipedia υπάρχει το λήμμα Bushism και είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε! Είναι αφιερωμένο στην «αντισυμβατική» χρήση της γλώσσας, από τον πρόεδρο Bush τον νεότερο και τις πολλές «ελαφρότητες», που κατά καιρούς έχει πει. Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει -ακόμα- αντίστοιχο λήμμα, αλλά ο πρωθυπουργός κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να αποκτήσει.
Ο George
Ο George W. Bush, είναι -κατά γενική ομολογία- ο χειρότερος πρόεδρος στην πρόσφατη ιστορία των ΗΠΑ. Είπε ψέματα άπειρες φορές, καταπάτησε το διεθνές δίκαιο, αύξησε τις ανισότητες στη χώρα του, επέτρεψε την ασυδοσία των μεγάλων εταιριών και άφησε φεύγοντας ένα κόσμο ασταθή και την χώρα του σε ύφεση. Πέρα από αυτά, έγινε διάσημος και για τις γκάφες του. Έκανε συχνά εκφραστικά λάθη, έλεγε ανοησίες, χρησιμοποιούσε λέξεις δικής του επινόησης, μπέρδευε χώρες και πρόσωπα, ενώ πολλές φορές, σε έκανε να διερωτάσαι για τη διανοητική του ικανότητα.
Μερικές ξεχωριστές στιγμές:
««Είχα την τιμή να σφίξω το χέρι ενός γενναίου Ιρακινού πολίτη, που του έχει κόψει το χέρι ο Sadam Housein» 25/5/2004
«Ένα από τα σπουδαία πράγματα με τα βιβλία είναι ότι, μερικές φορές, έχουν φανταστικές εικόνες» (Ο Bush είχε παραδεχτεί δημόσια, ότι δεν διάβαζε βιβλία)
Σε κάποια εκδήλωση, μία μητέρα με τρία παιδιά, του είπε ότι κάνει τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα. Τότε, ο πρόεδρος της απάντησε γεμάτος ενθουσιασμό:
«Κάνεις τρεις δουλειές; Μόνο στην Αμερική συμβαίνουν αυτά! Είναι φανταστικό αυτό που κάνεις!» Ακούστε εδώ το ηχητικό.
«Έχετε και εσείς μαύρους;» Απευθυνόμενος στον τότε πρόεδρο της Bραζιλίας Cardoso, Washington, 8/11/2001
«They misunderestimated me» (Αμετάφραστο!) Arcanso, 6/11/2000
Μπορείτε να δείτε μία λίστα με 50 από τις πιο «ενδιαφέρουσες» δηλώσεις του George Bush, εδώ.
O Aλέξης
Μυτιλήνη ή Λεσβοσ, 5/11/2015
Η περίπτωση του πρωθυπουργού έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του George Βush, ενώ -και- οι δικές του τοποθετήσεις προκαλούν θυμηδία. Οι πρώτοι μήνες τις θητείας του ήταν καταστροφικοί ενώ όταν ανοίγει το στόμα του... Πότε βλέπει διπλή τη Λέσβο, πότε μπερδεύει τη Ναόμι Κάμπελ με τη Ναόμι Κλάιν και πότε περιφέρει τα ελλιπέστατα αγγλικά του, σε διεθνή forum.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μόνο εμφάνιση στη Βουλή, στις 30/10/2015, πρόλαβε να πει:
1. Ότι το ευρωπαϊκό όραμα ξεκίνησε το 1989 (το σωστό είναι 1957 με τις συνθήκες της Ρώμης και πιθανότατα το συγχέει με την πτώση του τείχους του Βερολίνου)
2. Απευθυνόμενος στον κ. Κουμουτσάκο «δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα» Δείτε εδώ στο 13.40
3.«Είναι σε όλους μας συμπαθή τα νεκρά παιδιά και μας προκαλούν θλίψη, αλλά τα άλλα προσφυγόπουλα που ζουν, δεν είναι συμπαθή!» 30/10/2015
Δείτε το απόσπασμα στο 4:10
Καμιά φορά λοιπόν, η συγκυρία και η κακοτυχία, φέρνει στην ηγεσία των κρατών ηγέτες όπου η μόρφωση, ο καλός χειρισμός της γλώσσας και η ευρυμάθεια δεν είναι μέσα στα προτερήματά τους. Αυτό μπορεί να συμβεί τόσο σε μεγάλες και κραταιές χώρες, όσο και σε μικρές, στα πρόθυρα της καταστροφής. Αυτοί οι ηγέτες καταφέρνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να εκμαιεύσουν τη λαϊκή ψήφο και να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Όταν όμως έρχεται η ώρα να κυβερνήσουν, κατά κανόνα τα βρίσκουν σκούρα. Δε μπορούν να διαχειριστούν σύνθετες καταστάσεις, δεν αντιλαμβάνονται τους πολύπλοκους οικονομικούς, κοινωνικούς και διεθνείς μηχανισμούς, είναι αργοί στις αντιδράσεις τους και όταν τελικά δρουν, προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα διευθετούν.
Γιατί η Αμερική μπορεί να αντέξει έναν ανεπαρκή πρόεδρο
Ενώ λοιπόν κακοί ηγέτες μπορεί να εκλεγούν παντού οι συνέπειες δεν είναι ανάλογες για όλες τις χώρες. Η Αμερική μπορεί να απορροφήσει σχετικά ανώδυνα μια κακή προεδρεία, ενώ για την Ελλάδα δεν είναι το ίδιο εύκολο. Αυτό συμβαίνει για τρεις -κυρίως- λόγους:
- Το πολιτικό σύστημα
- ο πληθυσμός
- η διοικητική δομή του κράτους
Στις ΗΠΑ κάθε απόφαση του προέδρου -πλην ελαχίστων- πριν εφαρμοστεί πρέπει να πάρει την έγκριση του Κογκρέσου για να γίνει νόμος του κράτους. Εκεί υπάρχουν 535 βουλευτές και γερουσιαστές από τους κανείς δεν εξαρτά την εκλογή ή την παραμονή του στο κόμμα του, από τον πρόεδρο! Ακόμα και αν βρίσκονται στο ίδιο κόμμα, δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχό του. Έτσι οι αποφάσεις του προέδρου πάντα περνούν από το φίλτρο μιας ουσιαστικά ανεξάρτητης βουλής.
Ακόμα σε ένα κράτος 330 εκ. είναι σχετικά εύκολο να βρεθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες ικανοί πολίτες, για να στελεχώσουν τις θέσεις ευθύνης του κρατικού μηχανισμού.
Ακολούθως, αυτός ο μηχανισμός, αποφασίζει και δρα με σχετική αυτονομία από την κεντρική εξουσία και αυτό αφορά ακόμα και σημαντικά ζητήματα, όπως η άμυνα και η εξωτερική πολιτική. Έτσι, όσο ανεπαρκής και αν είναι ο πρόεδρος, το κόστος μπορεί να περιοριστεί.
Ως «bonus» για τις πολυπληθείς χώρες, οι πιθανότητες μετά από έναν Bush να εκλεγεί ένας Obama, είναι αρκετά αυξημένες.
Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί
Στην Ελλάδα δυστυχώς, δεν έχουμε τίποτα από αυτά. Είμαστε μια μικρή χώρα και οι Βενιζέλοι (οι Λευτέρηδες) σπανίζουν. Αντίστοιχα, η κρατική μηχανή λειτουργεί τόσο συγκεντρωτικά, ώστε οι παραμικρές αναταράξεις στην κορυφή, είναι δυνατό να προκαλέσουν χάος. Ένας και μόνο κακός πρωθυπουργός αρκεί για να φέρει την καταστροφή.
Αν όμως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε την πολυτέλεια να αναδεικνύουμε συχνά ικανούς ηγέτες, μπορούμε τουλάχιστον, να αναδιαρθρώσουμε το κράτος ώστε να λειτουργεί αποτελεσματικά και ανεξάρτητα από τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό βέβαια απαιτεί μια σειρά από υπερβάσεις, τις οποίες το πολιτικό προσωπικό έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ανίκανο να κάνει, καίτοι η κοινωνία είναι πλέον ώριμη να τις δεχτεί.
Μέχρι τότε, ας ευχηθούμε η διακυβέρνηση Τσίπρα να προκαλέσει τη μικρότερη δυνατή ζημιά.
Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό το άρθρο μπορείτε να το μοιραστείτε στα social media ενώ αν θέλετε να λαμβάνετε ενημερώσεις για τα επόμενα, μπορείτε να γραφτείτε στο newsletter.