Ξέρετε ποιοι είναι. Κυκλοφορούν στο δρόμο, κάθονται στο ίδιο τραπέζι και πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα! Δεν ήξεραν... Δεν φαντάστηκαν... Περίμεναν να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να αυξηθεί ο βασικός μισθός, να σκιστούν τα μνημόνια... Να έρθει «η δημοκρατία στην Ευρώπη» και να γυρίσει πίσω η «madam Merkel»...
Αντ' αυτού εισέπραξαν και εισπράξαμε, νέα ύφεση, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, διεθνή εξευτελισμό και οπισθοδρόμηση σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς. Και αν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, ανήκει στην εγκληματική (χωρίς εισαγωγικά) συγκυβέρνηση αριστεράς-ακροδεξιάς, οι πολίτες τι ευθύνη φέρουν;
Στην αρχή της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, συζήτησα με έναν φίλο, έμπειρο στη πολιτική επικοινωνία, για τη βέλτιστη στρατηγική διαχείρισης των «παραπλανημένων ψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ -ως επί το πλείστον- αλλά και των άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων;
Η θέση του φίλου ήταν ότι έπρεπε να αντιμετωπιστούν με κατανόηση και συγκατάβαση. Σε κανέναν δεν αρέσει να του υπενθυμίζουν τα λάθη του, και αυτός που το κάνει σίγουρα δεν κερδίζει συμπάθειες. Επίσης δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα αναγνώριζαν το σφάλμα τους και την ζημιά που προκλήθηκε στη χώρα.
Διαφώνησα επειδή θεωρούσα και θεωρώ, ότι αυτό που λείπει περισσότερο από τον δημόσιο λόγο των πολιτικών, είναι η ειλικρίνεια και το σθένος να λένε άβολες αλήθειες. Τακτικά όμως, αναγκάστηκα να συμφωνήσω!
Σε έναν λαό που έχει γαλουχηθεί με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και έχει συνηθίσει για δεκαετίες τις θωπείες και τα γλυκόλογα των πολιτικών, είναι άτοπο να επιχειρήσεις σε 15 προεκλογικές ημέρες, να τα ανατρέψεις όλα και να τον φέρεις προ των ευθυνών του. Τουλάχιστον όχι αν προσδοκάς να έχεις τύχη στις εκλογές. Αναμφίβολα αποκαρδιωτική παραδοχή...
Οι πολίτες είναι συνυπεύθυνοι
Τώρα όμως που έχουμε επιστρέψει σε κάποια -έστω προσωρινή και επίπλαστη- κανονικότητα η συζήτηση πρέπει να γίνει. Οι πολίτες έχουν ευθύνη για την ψήφο τους, όπως έχουν ευθύνη και για τη μη ψήφο τους. Οφείλουν να γνωρίζουν τι ψηφίζουν και τι διακυβεύεται κάθε φορά; Δυστυχώς δεν το πράττουν πάντα και οι αποτυχημένες κυβερνήσεις, τείνουν να γίνουν ο κανόνας στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα είναι ότι σε χώρες όπως τη δική μας, αυτό έχει κόστος (αλλού είναι πιο τυχεροί ). Είναι τόσο οριακές οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια, όπου μας χωρίζουν λίγοι μήνες κακής διακυβέρνησης, από την καταστροφή. Οι Έλληνες λοιπόν που ψήφισαν δύο φορές αυτό το συνονθύλευμα τσαρλατάνων, είναι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση. Προφανώς δεν έχουν την ίδια ευθύνη με τους αρχιτέκτονες της καταστροφής Τσίπρα, Βαρουφάκη και Σία, αλλά δεν είναι «αθώοι του αίματος».
Σε κάποια φανταστική χώρα, τα μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος θα ήταν αρκετά, ώστε οι πολίτες να κάνουν όλο και πιο σωστές επιλογές. Δυστυχώς στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας, κανείς δεν έβρισκε λόγο να ασχολείται με την πολιτική ή έστω να ελέγχει την εξουσία. Όλα ήταν τακτοποιημένα. Έτσι όταν έφτασε ή ύφεση, οι Έλληνες ήταν απροετοίμαστοι για να διαχειριστούν νηφάλια την κατάσταση.
Πλέον όμως, το -όποιο- περιθώριο κακών επιλογών είχαμε, έχει εξαντληθεί. Ο κ. Τσίπρας ΠΡΕΠΕΙ να είναι, ο τελευταίος κακός πρωθυπουργός.
Μπορεί να αλλάξει αυτό;
Δεν είμαι σίγουρος αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Για αρχή ας πούμε, μπορούμε να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε τα αφτιά μας και να πούμε αλήθειες. Μόνο αλήθειες.
Ο λαός δεν είναι σοφός και καμιά φορά «αυτοκτονεί». Το κάναμε το 1920, ίσως το ξανακάναμε το 2015. Θα ξέρουμε σύντομα.
΄Εχουμε αποτύχει. Έχουμε φαύλους πολιτικούς επειδή η φαυλοκρατία είναι το «πολίτευμα» που προτιμάμε.
Ήμαστε πολιτικά απαίδευτοι και ψηφίζουμε όποιον λέει τα καλύτερα ψέματα, όχι όποιον ζητάει οδυνηρές αλλά απαραίτητες αλλαγές.
Το κράτος με τη σημερινή του μορφή, έχει πεθάνει.
Η οικονομία έχει πεθάνει. Είμαστε ένα έθνος που μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε για να εργαστεί στο δημόσιο. Δεν ξέρουμε πως να είμαστε παραγωγικοί. Δεν ξέρουμε να σταθούμε όρθιοι μόνοι μας, χωρίς το κράτος-πατερούλη.
Η άρχουσα τάξη είναι κοντόφθαλμη και μέρος της, επενδύει στην καταστροφή. Έχουμε επιχειρηματίες που ονειρεύονται να γίνουν βασιλιάδες στα ερείπια.
Για πολλά χρόνια θα ζήσουμε φτωχότερα και η ευμάρεια θα επανέλθει μετά από τις μεγάλες δομικές αλλαγές που -θέλοντας και μη- κάποια στιγμή θα κάνουμε και μέσα από σκληρή δουλειά.
Οι πολίτες πρέπει να εκπαιδευτούν από την αρχή! Αυτό είναι διπλά δύσκολο γιατί ακόμα και η «βιωματική» εκπαίδευση αποτυγχάνει στην Ελλάδα! Δεν διδασκόμαστε από τις αποτυχίες μας, αλλά απλά αναζητούμε τον επόμενο λαϊκιστή ή φασίστα, που θα μας ξανά-πει ότι δεν κάναμε κανένα λάθος και για όλα φταίνε οι άλλοι.
Πρέπει όμως. Δεν έχουμε εναλλακτική! Πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε πέρα από την μύτη μας. Το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας και όχι το πρόσκαιρο. Να αποδεχτούμε ότι η εργασία, η αξιοκρατία, η αξιολόγηση, η αριστεία, η δικαιοσύνη, είναι κεκτημένα κάθε ανεπτυγμένης κοινωνίας. Να αποκτήσουμε κριτική ικανότητα ώστε να μπορούμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα. Να μάθουμε να είμαστε παραγωγικοί και δημιουργικοί και καινοτόμοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Να «εφεύρουμε» την σύγχρονη Ελλάδα από την αρχή.