Ξέρετε ποιοι είναι. Κυκλοφορούν στο δρόμο, κάθονται στο ίδιο τραπέζι και πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα! Δεν ήξεραν... Δεν φαντάστηκαν... Περίμεναν να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να αυξηθεί ο βασικός μισθός, να σκιστούν τα μνημόνια... Να έρθει «η δημοκρατία στην Ευρώπη» και να γυρίσει πίσω η «madam Merkel»...

Αντ' αυτού εισέπραξαν και εισπράξαμε, νέα ύφεση, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, διεθνή εξευτελισμό και οπισθοδρόμηση σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς. Και αν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, ανήκει στην εγκληματική (χωρίς εισαγωγικά) συγκυβέρνηση αριστεράς-ακροδεξιάς, οι πολίτες τι ευθύνη φέρουν;

Στην αρχή της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, συζήτησα με έναν φίλο, έμπειρο στη πολιτική επικοινωνία, για τη βέλτιστη στρατηγική διαχείρισης των «παραπλανημένων ψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ -ως επί το πλείστον- αλλά και των άλλων αντιμνημονιακών δυνάμεων;

Η θέση του φίλου ήταν ότι έπρεπε να αντιμετωπιστούν με κατανόηση και συγκατάβαση. Σε κανέναν δεν αρέσει να του υπενθυμίζουν τα λάθη του, και αυτός που το κάνει σίγουρα δεν κερδίζει συμπάθειες. Επίσης δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα αναγνώριζαν το σφάλμα τους και την ζημιά που προκλήθηκε στη χώρα.

Διαφώνησα επειδή θεωρούσα και θεωρώ, ότι αυτό που λείπει περισσότερο από τον δημόσιο λόγο των πολιτικών, είναι η ειλικρίνεια και το σθένος να λένε άβολες αλήθειες. Τακτικά όμως, αναγκάστηκα να συμφωνήσω!

Σε έναν λαό που έχει γαλουχηθεί με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και έχει συνηθίσει για δεκαετίες τις θωπείες και τα γλυκόλογα των πολιτικών, είναι άτοπο να επιχειρήσεις σε 15 προεκλογικές ημέρες, να τα ανατρέψεις όλα και να τον φέρεις προ των ευθυνών του. Τουλάχιστον όχι αν προσδοκάς να έχεις τύχη στις εκλογές. Αναμφίβολα αποκαρδιωτική παραδοχή...

Οι πολίτες είναι συνυπεύθυνοι

Τώρα όμως που έχουμε επιστρέψει σε κάποια -έστω προσωρινή και επίπλαστη- κανονικότητα η συζήτηση πρέπει να γίνει. Οι πολίτες έχουν ευθύνη για την ψήφο τους, όπως έχουν ευθύνη και για τη μη ψήφο τους. Οφείλουν να γνωρίζουν τι ψηφίζουν και τι διακυβεύεται κάθε φορά; Δυστυχώς δεν το πράττουν πάντα και οι αποτυχημένες κυβερνήσεις, τείνουν να γίνουν ο κανόνας στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα είναι ότι σε χώρες όπως τη δική μας, αυτό έχει κόστος (αλλού είναι πιο τυχεροί ). Είναι τόσο οριακές οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια, όπου μας χωρίζουν λίγοι μήνες κακής διακυβέρνησης, από την καταστροφή. Οι Έλληνες λοιπόν που ψήφισαν δύο φορές αυτό το συνονθύλευμα τσαρλατάνων, είναι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση. Προφανώς δεν έχουν την ίδια ευθύνη με τους αρχιτέκτονες της καταστροφής Τσίπρα, Βαρουφάκη και Σία, αλλά δεν είναι «αθώοι του αίματος».

Σε κάποια φανταστική χώρα, τα μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος θα ήταν αρκετά, ώστε οι πολίτες να κάνουν όλο και πιο σωστές επιλογές. Δυστυχώς στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας, κανείς δεν έβρισκε λόγο να ασχολείται με την πολιτική ή έστω να ελέγχει την εξουσία. Όλα ήταν τακτοποιημένα. Έτσι όταν έφτασε ή ύφεση, οι Έλληνες ήταν απροετοίμαστοι για να διαχειριστούν νηφάλια την κατάσταση.

Πλέον όμως, το -όποιο- περιθώριο κακών επιλογών είχαμε, έχει εξαντληθεί. Ο κ. Τσίπρας ΠΡΕΠΕΙ να είναι, ο τελευταίος κακός πρωθυπουργός.

Μπορεί να αλλάξει αυτό;

Δεν είμαι σίγουρος αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Για αρχή ας πούμε, μπορούμε να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε τα αφτιά μας και να πούμε αλήθειες. Μόνο αλήθειες.

Ο λαός δεν είναι σοφός και καμιά φορά «αυτοκτονεί». Το κάναμε το 1920, ίσως το ξανακάναμε το 2015. Θα ξέρουμε σύντομα.

΄Εχουμε αποτύχει. Έχουμε φαύλους πολιτικούς επειδή η φαυλοκρατία είναι το «πολίτευμα» που προτιμάμε.
Ήμαστε πολιτικά απαίδευτοι και ψηφίζουμε όποιον λέει τα καλύτερα ψέματα, όχι όποιον ζητάει οδυνηρές αλλά απαραίτητες αλλαγές.
Το κράτος με τη σημερινή του μορφή, έχει πεθάνει.
Η οικονομία έχει πεθάνει. Είμαστε ένα έθνος που μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε για να εργαστεί στο δημόσιο. Δεν ξέρουμε πως να είμαστε παραγωγικοί. Δεν ξέρουμε να σταθούμε όρθιοι μόνοι μας, χωρίς το κράτος-πατερούλη.
Η άρχουσα τάξη είναι κοντόφθαλμη και μέρος της, επενδύει στην καταστροφή. Έχουμε επιχειρηματίες που ονειρεύονται να γίνουν βασιλιάδες στα ερείπια.
Για πολλά χρόνια θα ζήσουμε φτωχότερα και η ευμάρεια θα επανέλθει μετά από τις μεγάλες δομικές αλλαγές που -θέλοντας και μη- κάποια στιγμή θα κάνουμε και μέσα από σκληρή δουλειά.

Οι πολίτες πρέπει να εκπαιδευτούν από την αρχή! Αυτό είναι διπλά δύσκολο γιατί ακόμα και η «βιωματική» εκπαίδευση αποτυγχάνει στην Ελλάδα! Δεν διδασκόμαστε από τις αποτυχίες μας, αλλά απλά αναζητούμε τον επόμενο λαϊκιστή ή φασίστα, που θα μας ξανά-πει ότι δεν κάναμε κανένα λάθος και για όλα φταίνε οι άλλοι.

Πρέπει όμως. Δεν έχουμε εναλλακτική! Πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε πέρα από την μύτη μας. Το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας και όχι το πρόσκαιρο. Να αποδεχτούμε ότι η εργασία, η αξιοκρατία, η αξιολόγηση, η αριστεία, η δικαιοσύνη, είναι κεκτημένα κάθε ανεπτυγμένης κοινωνίας. Να αποκτήσουμε κριτική ικανότητα ώστε να μπορούμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα. Να μάθουμε να είμαστε παραγωγικοί και δημιουργικοί και καινοτόμοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Να «εφεύρουμε» την σύγχρονη Ελλάδα από την αρχή.

Ήταν ωραίος ο αναλογικός κόσμος, αλλά έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Τον τελευταίο καιρό, συναντώ σχεδόν καθημερινά, αναφορές σε άρθρα ή τηλεοπτικές εκπομπές, που περιγράφουν -μέσες άκρες- πόσο κακό κάνει στην ανθρώπινη επικοινωνία η τεχνολογία, τα social media και oι κινητές συσκευές. Πόσο λιγότερο συζητούν οι οικογένειες μεταξύ τους και πως στις παρέες πλέον όλοι ασχολούνται με τα κινητά τους. Αρκετά συχνά επίσης, παρουσιάζονται διάφορες έρευνες που συσχετίζουν την τεχνολογία με την αύξηση της παχυσαρκίας ή με άλλα χρόνια προβλήματα υγείας...

Ακόμα στην Ελλάδα -και αλλού υποθέτω- συχνά πυκνά εμφανίζονται περιπτώσεις νεο-λουδισμού. Το λεωφορείο χωρίς οδηγό στα Τρίκαλα περιγράφεται ως «σατανικό ρομπότ» και ο 15χρονος από την Καβάλα που κατασκεύασε -κανονικό αυτή τη φορά- ρομπότ, επικρίνεται επειδή «φροντίζει οι συνομήλικοί του, να μην έχουν μέλλον»!

Δεν ξέρω πόσοι ασπάζεστε αντίστοιχους προβληματισμούς, αλλά καλά θα κάνετε να τους ξεπεράσετε! Είναι γλυκιά η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων, «τότε που παίζαμε στις αλάνες», αλλά ο κόσμος εξελίσσεται και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να τον σταματήσετε.

Και είμαστε ακόμα στην αρχή...

Εταιρίες, όπως οι Microsoft με τα Ηοlonens και η Facebook με την Οculus, έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην εικονική πραγματικότητα. Σύντομα θα επικοινωνούμε και θα εργαζόμαστε μέσα σε ένα τρισδιάστατο εικονικό κόσμο.

Η μέρα που θα κυκλοφορούμε με μια συσκευή προσαρμοσμένη στο κεφάλι μας δεν είναι πολύ μακριά.

Δείτε για παράδειγμα, αυτή την εκπληκτική, επίδειξη «mixed reality» από την Microsoft. Δεν είναι κάποιο ερευνητικό project, είναι προϊόν που έρθει στην αγορά σε μερικούς μήνες!

Κατανοώ τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται. Δεν είναι πάντα εύκολο να προσαρμόζεσαι στην αλλαγή ούτε είναι όλοι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν και ένα προσαρμοστούν σε ένα χώρο κοινωνικής αλληλεπίδρασης με εντελώς καινούργια χαρακτηριστικά. Όμως, ο κόσμος δεν πρόκειται να επιστρέψει στο 1992 για να νιώθουμε άνετα οι μεγαλύτεροι.

Και δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος που συζητάμε ή διασκεδάζουμε. Οι νέοι τρόποι επικοινωνίας αλλάζουν ταχύτατα και τον τρόπο που εργαζόμαστε. Ήδη για παράδειγμα, η ικανότητα ενός εργαζόμενου να επικοινωνεί και να διευθετεί ζητήματα με σύντομα γραπτά μηνύματα αντί με χρονοβόρες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε κάποιους χώρους εργασίας.

Μπορεί επίσης να έχει περιοριστεί η διαπροσωπική επικοινωνία, αλλά επουδενί δε συμβαίνει το ίδιο με την επικοινωνία συνολικά. Για την ακρίβεια, ποτέ ο κόσμος και οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους και ποτέ άλλοτε δεν συζητούσαν τόσο πολύ. Κάθε μέρα αλληλεπιδρούμε στα κοινωνικά δίκτυα με δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους. Είναι αστείο να μιλάμε για κοινωνική απομόνωση. Ο όγκος δε της πληροφορίας που αναρτάται στο διαδίκτυο, είναι ασύλληπτος!

Κάθε 2 ήμερες, παράγουμε τόσα δεδομένα, όσα παρήγαγε η ανθρωπότητα από την αρχή του πολιτισμού μέχρι το 2003.

Η διαφορά είναι ότι αντί να συζητάμε -αποκλειστικά- με όποιον τυγχάνει να βρίσκεται κοντά τους -στο σπίτι, στο εστιατόριο ή στο τρένο- συνομιλούμε με όποιον επιθυμούμε, ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης, ή στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Αναμφίβολα βέβαια οι γονείς πρέπει να μπορούν να περιορίσουν και να ελέγξουν την αλόγιστη χρήση των κινητών συσκευών. Όταν είσαι 15 χρόνων, ο κόσμος είναι αρκετά περίπλοκος από μόνος του και περιπτώσεις σαν την Αυστραλή έφηβο που είδαμε προ ημερών στα δελτία ειδήσεων, δείχνουν που μπορούν να φτάσουν τα πράγματα αν ξεφύγουν λίγο... Καλά, αν ξεφύγουν πολύ! Τότε βέβαια οι γονείς θα πρέπει να υποκαταστήσουν την online επικοινωνία με διά ζώσης και την τελευταία φορά που κοίταξα, οι «μεγάλοι» ήταν εξίσου απορροφημένοι στα κινητά τους.

Ταυτόχρονα όμως, ακόμα και αν μοιάζει αντιφατικό, για λόγους που ήδη προανέφερα πρέπει να ενθαρρύνουν την έξυπνη χρήση της τεχνολογίας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για την κοινωνία στην οποία θα ζήσουν και θα εργαστούν.

Συνοψίζω. Ο κόσμος δεν γυρίζει πίσω. Η τεχνολογία δεν καταστρέφει τις ζωές μας, ούτε μας απομονώνει από τον κόσμο. Μην υποκρίνεστε και μην προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος πριν την τεχνολογική επανάσταση. Δεν ήταν! Τώρα είναι.
Αποδεχθείτε την αλλαγή και προσαρμοστείτε όσο καλύτερα γίνεται! Είναι το μόνο που μπορείτε να κάνετε.

Αν βρήκατε το άρθρο ενδιαφέρον, μοιραστείτε το στα social media. Aν θέλετε να λάβετε τα επόμενα στο inbox, γραφτείτε στο newsletter.

Μαστίγιο ή καρότο για τους «παραπλανημένους» ψηφοφόρους;