Το ηθικό «μειονέκτημα» του Ποταμιού
Οι περισσότεροι ξέρετε την ιστορία, είτε ασχολείστε με το ποδόσφαιρο, είτε όχι.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο ιδιοκτητης του Ολυμπιακού «θείος Σωκράτης», αποφασίζει ότι το ποδόσφαίρο είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφεθεί στους ποδοσφαιστές και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Με τη βοήθεια του «μπάρπα-Θωμα» (Θωμάς Μητρόπουλος) και με απαρχή τις θρυλικές εκλογές της ΕΠΟ στην Αλεξανδρούπολη το 1997, στήνει την περίφημη «παράγκα» που τον βοηθάει σημαντικά, ώστε να κυριαρχήσει για χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρό. Η παράγκα ελέγχει παρασκηνιακά τη διατησία, την Ομοσπονδία, την ΕΠΑΕ, την αθλητική δικαιοσύνη και ο Ολυμπιακός μπορεί να μπαίνει στο γήπεδο ξέγνοιαστος και βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά.
Ο Τζίγγερ
Απέναντί του, στον Παναθηναικό, έχει τον Τζίγγερ (Γιάννη Βαρδινογιάννη), ο οποίος έχει αρκετά διαφορετική άποψη για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο και προτιμάει να παίζει το παιχνίδι εντός γηπέδου και όχι σε αίθουσες συνεδριάσεων, απόμερα ξενοδοχεία και καντίνες. Επενδύει σε σπουδαίους παίχτες, φτιάχνει την καλύτερη ομάδα της εποχή του, κάνει μεγάλες πορείες στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα είναι σταθερά δευτερότριτος! Ακόμα και μετά το μοναδικό πρωτάθλημα της εποχής του, το 2004, όταν του προσφέρονται τα «κλειδιά» της παράγκας, ο Τζίγγερ αρνείται να τα παραλάβει. Προτιμάει να παραμείνει ακέραιος. Έτσι ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίρνει πρωταθλήματα, η κυριαρχία του κρατάει μέχρι σήμερα και ο Τζίγγερ είναι, εδώ και χρόνια, μακριά από το ποδόσφαιρο, φεύγοντας με τη στάμπα του αποτυχημένου.
Η περίπτωση Σταύρου Θεοδωράκη έχει αρκετές ομοιότητες, με μόνο αβέβαιο το φινάλε. Ο Σταύρος ήρθε στην πολιτική με σκοπό να τα κάνει όλα αλλιώς. Να μείνει μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα, μακριά από εκδότες και ισχυρούς φίλους και μακριά από επαγγελματίες της πολιτικής. Αποφάσισε να μην πει ψέματα και να μην ενδώσει στην εύκολη και φτηνή αντιμνημονιακή ρητορική, αλλά να αναδείξει την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Επιδίωξε τέλος να φέρει στην πολιτική ανθρώπους άξιους και ικανούς, που απείχαν από τα δημόσια πράγματα, μην αντέχοντας τη -μάλλον- νοσηρή πολιτική πραγματικότητα.
H ΠΑρουσιαση του ψηφοδελτιου επικρατειασ του ποταμιου
Το Ποτάμι, έγινε γρήγορα ο χώρος πολιτικής έκφρασης αρκετών άξιων πολιτών και του πιο παραγωγικού και προοδευτικού μέρους της Ελληνικής κοινωνίας. Στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει λάβει μέρος, τα ψηφοδέλτια του Ποταμιού ήταν πάντα τα ποιοτικότερα όλων. Το Ποτάμι ακόμα, σιγά-σιγά, έφτιαξε το πρόγραμμά του, που παρά τις πολλές ελλείψεις του, είναι αυτή τη στιγμή ότι πιο συγκροτημένο έχει να επιδείξει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Αυτό που δεν έκανε όμως το Ποτάμι και ο Σταύρος, όπως δεν το έκανε ποτέ και ο Τζίγγερ, είναι να λερώσει τα χέρια του και να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά αυτό είναι απαραίτητο στην ελληνική πολιτική, ακόμα και αν κινδυνεύεις να αλλοτριωθείς και να μοιάσεις σε αυτό που απεχθάνεσαι και πολεμάς.
Το Ποτάμι -από την πρώτη σχεδόν μέρα- έγινε στόχος μια ανήκειας προπαγάνδας, για τους λόγους της εμφάνισης του στην πολιτική, τα δήθεν συμφέροντα που εκπροσωπούσε και την προέλευση της χρηματοδότησης. Η επίθεση ξεκίνησε από τα πολύ αποτελεσματικά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στα social media και σίγα-σιγά έφτασε παντού. Παντού όμως. Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο η πιο συνηθισμένη λέξη που άκουγα, ήταν η λέξη «Μπόμπολας». Και την άκουγα από ανθρώπους, που πιθανότατα δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή στην ζωή τους! Τι κάναμε στο Ποτάμι απέναντι σε αυτή την καταιγίδα λάσπης; Επειδείξαμε ήθος και πολιτικό πολιτισμό! Υποτιμήσαμε το ζήτημα και θεώρησαμε ότι η προπαγάνδα και τα τερατώδη ψέματα ανήθικων ανθρώπων ( Ο Σταύρος ανηψιός της Δάφνης Σημίτη! ), δεν θα γίνονταν ποτέ πιστευτά από τους πολίτες και ότι η κενότητα της συκοφαντίας γρήγορα θα γινόταν φανερή.
Δεν οργιστήκαμε, δεν μηνύσαμε κανέναν συκοφάντη, δεν απαντήσαμε στην προπαγάνδα, δεν διαψεύσαμε απόλυτα και φωναχτά, δεν εγκαλέσαμε ούτε καν τον Αλέξη Τσίπρα, όταν έλεγε από το βήμα της Βουλής για «υπαλλήλους συμφερόντων»! Ο Σταύρος ειδικά, αρνήθηκε με επιμονή να οργανώσει Το Ποτάμι, δική του ομάδα διαδικτύου, παρότι γνωρίζω ότι του προτάθηκε ήδη από τον Απρίλιο του 2014! Έτσι, Το Ποτάμι ήταν -και είναι- ανυπεράσπιστο στο διαδίκτυο, απέναντι σε εκατοντάδες καθημερινές επιθέσεις.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, το Ποτάμι ήταν ο μεγάλος ηττημένος, ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να απογειωθεί. Φυσικά οι λόγοι είναι πολλοί και η «μαλθακότητα» του Ποταμιού, ίσως να μην είναι ο σπουδαιότερος, αλλά δεν πρέπει επουδενί να υποτιμηθεί ξανά. Και το γράφω, επειδή έχω την εντύπωση, ότι ακόμα δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι η ζημιά από τη μαύρη προπαγάνδα και πόσο δύσκολο θα είναι να ξεκολλήσει η ρετσινιά.
Όπως και να έχει, πρέπει να πάρουμε τα μαθήματα και να συνεχίσουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να διορθωθούμε και να προσπαθήσουμε ακόμα πιο σκληρά. Σε αντίθεση με τον Τζίγγερ, εμείς είμαστε ακόμα εδώ και αν τα καταφέρουμε, η Ελλάδα του Διαμαντούρου και του Αλιβιζάτου, ίσως να έχει ακόμα μία ευκαιρία...