Ελλάδα

Απειλείται η Δημοκρατία στην Ελλάδα;

in ,

Όλες οι φορές που ο ΣΥΡΙΖΑ μας ανάγκασε να προβληματιστούμε

Ο Βαρουφακης ειχε προβλεψει εγκαιρα τις εξελιξεις... 

Η σύντομη απάντηση είναι, όχι. Τουλάχιστον αν ως απειλή εννοούμε μια στρατιωτική δικτατορία, παλαιού τύπου. Μήπως όμως είναι πολλές οι παραφωνίες, μέσα σε λίγους μήνες «αριστερής και προοδευτικής» διακυβέρνησης;

Για αρχή η -συνεχιζόμενη- προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομματικού και οικογενειακού κράτους. Παντού διορίζονται με αναξιοκρατικές διαδικασίες κομματικά στελέχη, αποτυχόντες πολιτευτές, συγγενείς και ερωτικοί σύντροφοι. Εδώ και ένα χρόνο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια απροκάλυπτη και άνευ προηγούμενου, διαδικασία «κατάληψης του κράτους» και χρησιμοποίησης του αποκλειστικά για κομματικούς και οικογενειακούς σκοπούς.

1 φωτογραφια, 2 άνθρωποι, 6 διορισμένοι συγγενεις.

Ύστερα είναι η επαναλειτουργία της ΕΡΤ όχι ως δημόσιας και ανεξάρτητη τηλεόρασης, αλλά ως κομματικού φερέφωνου που πότε κονταίνει(!) τους αντιπάλους και πότε στοχοποιεί δημοσιογράφους μη αρεστούς στο κόμμα.

Έπειτα εκείνο το επαίσχυντο δημοψήφισμα της μίας εβδομάδας! Χωρίς διακύβευμα, χωρίς διαβούλευση και με «πειραγμένο» ψηφοδέλτιο. Και ένα αποτέλεσμα που πετάχτηκε στα σκουπίδια την επόμενη ημέρα το πρωί! Διαδικασία που στο σύνολο της άνοιξε πληγές στη δημοκρατία.

Ψηφοδέλτιο υποδειγμα που θα ζηλευε καθε χωρα

Ψηφοδέλτιο υποδειγμα που θα ζηλευε καθε χωρα

Μετά είχαμε εκείνα τα σχέδια, που αποκαλύπτονται και ομολόγησε -και- ο Γιάννης Βαρουφάκης, για χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ, επιδρομή στο Νομισματοκοπείο και έκδοση νέου νομίσματος. Σχέδια που αναβλήθηκαν την τελευταία στιγμή, χάρη -και- στη σθεναρή θεσμική αντίδραση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Η κυβέρνηση όμως στο σύνολό της, φλέρταρε ανοιχτά με την εκτροπή.

Update: Σαν να μην ήταν ήδη αρκετά τρομακτικά τα παραπάνω, πλέον έχουμε και την παραδοχή της πρώην προέδρου της Βουλής, ότι τις ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στο Μαξίμου γίνονταν συζητήσεις περί δικτατορίας! 

Ποιος ξεχνάει επίσης εκείνη την περίεργη δήλωση του ακροδεξιού υπουργού Άμυνας -παρουσία του πρωθυπουργού- ότι «οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας»; Ποιος δημοκρατικός πολίτης δεν ανατρίχιασε στο άκουσμα αυτής της φράσης; 

Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις ότι κυβερνητικά στελέχη συνδιαλέγονταν με τρομοκράτες και ότι ο πρωθυπουργός ήταν ενήμερος αλλά αδιαφόρησε. Η συμπάθεια βέβαια, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Είναι όμως άλλο πράγμα η κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη και η ανοχή στην παραβατικότητα (Μπαλαούρας) και άλλο η συνεργασία με τρομοκράτες, επί νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης. Πολλώ δε όταν η συζήτηση γινόταν με τα ίδια άτομα, που απειλούσαν τη ζωή του τότε υπουργού δημόσιας τάξης.

Τέλος -αν και σίγουρα κάτι ξεχνάω- έχουμε την πρόθεση του σκιώδη πρωθυπουργού κ. Παππά, να ελέγξει προσωπικά τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, φέρνοντας ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που θα εκπέσει στα εθνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Το γνωρίζουν αυτό, αλλά πιστεύουν ότι μέχρι τότε θα έχουν προλάβει να κάνουν τη δουλειά τους.

Μετά από αυτά η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, για μία ολόκληρη μέρα στην Αθήνα -καίτοι αντισυνταγματική-  είναι μάλλον πταίσμα.

Όλα αυτά δείχνουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος. Η κυβέρνηση πολιτεύεται σαν να πρόκειται να κυβερνάει εσαεί και να μην υπάρχει κανείς για την ελέγξει. Αναμφίβολα αυτό θα επιθυμούσαν, αλλά όπως γνωρίζουμε, στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Ενίοτε δε πολύ συχνά, όπως συμβαίνει τελευταία στην Ελλάδα.

Η δημοκρατία αν και δεν απειλείται με κατάλυση, έχει περάσει και καλύτερες εποχές. Η προσήλωση στη νομιμότητα και ο σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες, σίγουρα δεν είναι από τα δυνατά σημεία αυτής της κυβέρνησης. Αν δεν έχουν όμως σκοπό να εγκαθιδρύσουν δικτατορία, πως εξηγείται αυτή η τάση προς τον ολοκληρωτισμό;

Ίσως πρέπει να ψάξουμε λίγο πιο παλιά για απαντήσεις. Όταν έχεις γαλουχηθεί στη κομμουνιστογενή αριστερά, τα ιδεώδη σου δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυστηρά δημοκρατικά. Αν οι χώρες πρότυπο είναι η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία του Πούτιν και η Βενεζουέλα, ίσως δεν είναι εύκολο να λειτουργήσεις με τους κανόνες τις αστικής δημοκρατίας. Εξάλλου στην εξουσία βρέθηκαν κάνοντας αντάρτικο στους δρόμους, εκβιάζοντας συνειδήσεις, λασπολογώντας, λοιδορώντας και προπηλακίζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους. 

Είναι ίσως άδικο να ζητούμε ηθικές αρχές από αυτούς τους ανθρώπους. Αν όμως αυτοί είναι ότι είναι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούν να πολιτεύονται όπως νομίζουν. Το να ζεις σε μία δημοκρατία εκτός από τύχη, είναι -και- ευθύνη και προϋποθέτει διαρκή επαγρύπνηση. Κανείς πολίτης δεν δικαιούται να εφησυχάζει ακόμα και σε ήσυχες εποχές, πολλώ δε τώρα. 

Ίσως να ακούγεται υπερβολικός ο φόβος της αποσταθεροποίησης, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για όλα όσα ζήσαμε μέσα στο 2015! Ότι δεν γίνονται. Οι εκτροπές δεν συμβαίνουν ένα ξημέρωμα, αλλά ζυμώνονται για χρόνια σε χώρες σε κρίση όπως η Ελλάδα. Και στην Ελλάδα έχουν γίνει πάρα πολλά μέσα σε ένα χρόνο.

Εκτροπή επίσης δεν είναι μόνο η δικτατορία αλλά και η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι μεταξύ του κόμματος και της νομιμότητας, δεν θα διστάσουν να επιλέξουν το κόμμα.

Όλοι πρέπει να επαγρυπνούμε, οι πολίτες, τα πολιτικά κόμματα και η δικαιοσύνη -που δείχνει να βρίσκεται εν υπνώση. Η δημοκρατία δεν είναι εύκολη ούτε χαρίζεται, οφείλουμε να την υπερασπιστούμε. 

Υπάρχει Ποτάμι μετά τον Κυριάκο;

in ,

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, σίγουρα αποτέλεσε έκπληξη για τα κόμματα του κέντρου. Κυρίως επειδή δεν κατόρθωσαν να αναγνωρίσουν, όλoυς αυτούς τους μήνες, τη κινητικότητα στο φιλοευρωπαϊκό χώρο και τη δυναμική που αναπτύχθηκε με αφετηρία το «Μένουμε Ευρώπη». Κεντρώοι και δεξιοί ανακάλυψαν τότε, ότι αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν και ότι μπροστά στην -ακόμα υπαρκτή- απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, οι ιδεολογίες είναι πολυτέλειες. Αυτό που προέχει είναι σωτηρία της πατρίδας.

Αν ο Κυριάκος μπορεί να την εξασφαλίσει, στηρίζοντας ταυτόχρονα, την μεταρρυθμιστική ατζέντα, τότε ο κεντρώος ψηφοφόρος θα τον εμπιστευτεί με χαρά και θα γραφτεί -ελαφρά τη καρδία- στην Νέα Δημοκρατία για να τον ψηφίσει. Ακόμα και αν διαφωνεί με ένα μέρος της πολιτικής του και το κόμμα του παραμένει αποκρουστικό. Όταν οι ζωές μας καταστρέφονται, μια συμφωνία στο 60%-70% των ζητημάτων, φτάνει και περισσεύει.

Κυριάκος και Ποτάμι.jpg

Το κέντρο ζει! 

Οι πρώτες αντιδράσεις στο κέντρο μετά την εκλογή Μητσοτάκη, ήταν μάλλον αμήχανες, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Το σημαντικό είναι ότι υπήρξαν και αυτή ήταν η πραγματική έκπληξη! Μέχρι πρότινος τα κόμματα του χώρου έδειχναν να έχουν αποδεχτεί ότι η μοίρα και η συγκυρία τα έχει φέρει στη θέση των «μικρών» και των παρατηρητών. Υπό αυτό το πρίσμα, η εκλογή του Κυριάκου ήταν ότι καλύτερο τους συνέβη τελευταία. Πολλώ δε που τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο δείχνουν...

Αναμφίβολα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει το momentum, κάτι που φαίνεται και στις πρώτες δημοσκοπήσεις. Είναι ένας σύγχρονος μετριοπαθής πολιτικός, με φιλελεύθερες απόψεις και ηγετικές ικανότητες. Αν αποδειχτεί συνεπής στις δεσμεύσεις του και πιστός στις μεταρρυθμίσεις, είναι βέβαιο ότι πολλοί φιλελεύθεροι και κεντρώοι ψηφοφόροι θα τον προτιμήσουν στις επόμενες εκλογές. Όμως αυτό έγινε και το Σεπτέμβριο, για το χατίρι του -πολύ λιγότερο ελκυστικού- Βαγγέλη Μεϊμαράκη! Ο κεντρώος χώρος έχει ήδη περάσει τη σχετική δοκιμασία και δεν έχει κάτι καινούργιο να φοβάται.

Και γιατί να την φοβηθεί όταν :
1. Ο Κυριάκος έχει πολύ δρόμο έως ότου δικαιώσει τις -μάλλον υπερβολικές- προσδοκίες       που έχουν επενδυθεί σε αυτόν.
2. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ τους επόμενους μήνες, ανοίγει εκ νέου το πολιτικό παιχνίδι.

Για το δεύτερο κανείς δεν έχει αμφιβολίες πια. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και στην Κουμουνδούρου το γνωρίζουν. Πλέον το μόνο που κάνουν είναι διαχείριση ζημιάς! Δεν κυβερνούν επ ωφελεία των πολιτών, αλλά για να περιορίσουν τις απώλειες και να παραμείνουν «μεγάλο κόμμα» την επόμενη μέρα.

Έχουν επιλέξει συνειδητά να ευνοήσουν και να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων ένα 15%-20% του εκλογικού σώματος, αδιαφορώντας και πλήττοντας όλους τους υπόλοιπους. Διορίζουν σαν μην υπάρχει αύριο για να ελέγξουν το κράτος και αφήνουν ανέγγιχτες συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες που προσδοκούν να αποτελέσουν την νέα και συμπαγή, εκλογική τους βάση.

Αυτή όμως η φαιδρή πολιτική, αφήνει εκτός ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους, που νιώθουν προδομένοι και απογοητευμένοι από την αποτυχία και την εγκληματική πολιτική που ακολουθούν. Μετριοπαθείς κεντρώοι ψηφοφόροι που στη μεγάλη πλειονότητα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ με την -φρούδα- ελπίδα ότι όλα θα γίνουν όπως παλιά. 

Το Ποτάμι 

Ιδού λοιπόν «πεδίον δόξης λαμπρόν», για όποιο κόμμα έχει να πει κάτι σε αυτό το ακροατήριο. Σε αυτό το πλαίσιο η εκλογή του Κυριάκου μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για το Ποτάμι...
Ναι, με το καλημέρα δείχνει να χάνει το 30% τις εκλογικής του δύναμης. Είναι βέβαιο επίσης ότι θα χάσει και στελέχη. Το πλήγμα είναι μεγάλο, αλλά την ίδια στιγμή απελευθερώνει το κόμμα από την υποχρέωση να κοιτάζει -και- προς τα δεξιά. Ο χώρος που του μένει -και πρέπει- να κινηθεί είναι ο κεντρώος προοδευτικός μεταρρυθμιστικός χώρος. Έχει πια την ευκαιρία να αναδείξει την προοδευτική-μεταρρυθμιστική του ατζέντα, χωρίς την έγνοια να τηρεί ισορροπίες. Μετά την καταστροφή που έφερε η συμμαχία αριστεράς-ακροδεξιάς, οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα των αλλαγών. Τα τελευταία χρόνια, κανένα άλλο κόμμα δεν έθεσε το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων με μεγαλύτερη επιμονή και προσήλωση από το Ποτάμι.

Είναι σίγουρα δύσκολη η διαχείριση της πιθανολογούμενης απώλειας της φιλελεύθερης πτέρυγας, όμως δεν υπάρχει καιρός για συναισθηματισμούς. Πολλώ δε όταν υπάρχει εκεί έξω ένα 20% του εκλογικού σώματος, που πριν μπει στο παραβάν, θα ρίξει οπωσδήποτε μια ματιά στο Ποτάμι.

Προϋπόθεση βέβαια, είναι ότι το Ποτάμι θα τα κάνει όλα σωστά από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για λάθη, πειραματισμούς και ημίμετρα. Ή αλλάζουμε το κόμμα και κάνουμε όσα δεν κάναμε τα προηγούμενα δύο χρόνια, η πορευόμαστε προς αργό θάνατό. Το συνέδριο είναι μια καλή αφετηρία. Η αναβολή του ήταν λάθος, καθώς το κόμμα έχει περιπέσει σε απραξία, αλλά αυτή την στιγμή μοιάζει να έρχεται στην κατάλληλη στιγμή και όποιες σκέψεις για αναβολή, είναι, πέρα για πέρα, εσφαλμένες.

Στο συνέδριο και στο διάστημα μέχρι τότε, θα έχουμε και την ευκαιρία να συζητήσουμε και την πιθανότητα συνεργασίας με άλλα κόμματα. Όχι όμως με τσαπατσούλικες διαδικασίες σαν αυτές που προτείνονται, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών στα σημαντικά ζητήματα. Για παράδειγμα, τη μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση και το γκρέμισμα του πελατειακού κράτους, την άρση της μονιμότητας των δημοσιών υπαλλήλων, το χωρισμό εκκλησίας-κράτους, την παιδεία, κ.α.

Και αν συμφωνήσουμε στο μείγμα της πολιτικής, θα βρούμε και τα πρόσωπα, που την εκφράζουν καλύτερα... 

Tι γνώμη έχει ο βουλευτής ΣΟΥ, για το προσφυγικό;

in ,

Επέλεξες τον βουλευτή σου επειδή γνωρίζεις τις απόψεις του, ή επειδή σου είναι συμπαθής; 

Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, πριν λίγες μέρες στις ΗΠΑ, είχαμε άλλη μία μαζική δολοφονία σε σχολείο. Αμέσως μετά ο Barack Obama, έκανε -άλλη μια- οργισμένη δήλωση, για την ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή στη χώρα του και την άρνηση του Κογκρέσου να νομοθετήσει για τον περιορισμό της. 

Ο Obama, είναι ο πρόεδρος που προσπάθησε -ανεπιτυχώς- μετά από ένα αντίστοιχο μακελειό στο Connecticut το 2012, να περάσει νομοθεσία στη βουλή, που θα έθετε περιορισμούς στη διακίνηση όπλων.

Aυτή τη φορά όμως, πήγε λίγο παραπέρα. Μίλησε πια για τους ίδιους τους πολίτες, λέγοντας -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι είναι συνυπεύθυνοι για τη διαιώνιση αυτής της, πρωτοφανούς για δυτική χώρα, κατάστασης. Αν oι πολίτες είπε, θέλουν κάτι να αλλάξει, πρέπει οι ίδιοι κάθε φορά που ψηφίζουν να συνυπολογίζουν στην κρίση τους ποια είναι η γνώμη των υποψηφίων για την οπλοκατοχή! Μόνο έτσι, ίσως κάποια στιγμή υπάρξει στο Κογκρέσο, μια πλειοψηφία, ικανή να ανατρέψει την κατάσταση. Αναμφίβολα, θέλει πολύ κουράγιο να σταθείς μπροστά στους πολίτες σου και να τους πεις ότι σφάλλουν και είναι συνυπεύθυνοι σε μαζικές δολοφονίες…

Οι συγκρίσεις με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, καλύτερα να αποφευχθούν. Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες πολιτικοί, που θα είχαν το κουράγιο να μιλήσουν τόσο αυστηρά και είναι επίσης λιγοστοί οι πολίτες, που θα εκτιμούσαν μια τέτοια ειλικρινή στάση. Ούτε όμως ώς προς την ουσία της προτροπής του Αμερικανού προέδρου, είναι καλύτερα τα πράγματα.

Πόσοι πολίτες γνωρίζουν τις θέσεις των πολιτικών που τους εκπροσωπούν, σε μια σειρά από θέματα; Προσέξτε· όχι τις θέσεις «του κόμματος», αλλά τις προσωπικές απόψεις εκάστου βουλευτή. Ποιες προσωπικές απόψεις έχει αυτός που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, βάζουν σταυρό δίπλα στο όνομά του. Ποια είναι η γνώμη του στα μεγάλα και μικρά ζητήματα που μας απασχολούν; 

  • Τι γνώμη έχει ο βουλευτής σου για το προσφυγικό; 
  • Τι πιστεύει για τη βουλευτική ασυλία;
  • Ποια είναι η θέση του βουλευτή σου, για τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους;
  • Πρέπει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο;
  • Ποια είναι η γνώμη του για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ;
  • Τι γνώμη έχει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
  • Πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;
  • Πρέπει να απαγορευτεί η πώληση χύμα αλκοολούχων ποτών; 
O BoyΛευτης μιχελογιαννακης, πρωτοσ σε σταυρους στο Ηρακλείο, την ώρα του «Αγωνα»!

O BoyΛευτης μιχελογιαννακης, πρωτοσ σε σταυρους στο Ηρακλείο, την ώρα του «Αγωνα»!

Φυσικά στο ελληνικό αρχηγοκεντρικό κομματικό σύστημα, οι βουλευτές τείνουν να μην έχουν άποψη! Θεωρούμε δεδομένο, ότι εκφράζονται από τις γενικές αρχές του κόμματος (που συνήθως είναι τόσο γενικές ώστε να χωράνε όλοι). 

Όταν πάλι τοποθετούνται για κάποιο ζήτημα -και ακριβώς επειδή είναι γενικά άγνωστο τι πιστεύουν-  η θέση των πολιτικών μεταβάλλεται ανάλογα με τη συγκυρία. Εξαρτάται από τις διαθέσεις του αρχηγού, από το αν το κόμμα κυβερνά ή αντιπολιτεύεται, από τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της εκλογική τους περιφέρειας και από συντεχνίες και ομάδες πίεσης που σχετίζονται με κάθε βουλευτή.
Κοινώς, τις περισσότερες φορές οι Έλληνες βουλευτές είναι tabula rasa. Λευκοί πίνακες που γράφονται και σβήνονται διαρκώς και ανεξέλεγκτα.

Αν λοιπόν, γενικά, δεν γνωρίζουμε τι πιστεύουν οι εκπρόσωποί μας, με τι κριτήρια τους επιλέγουμε; Ψηφίζουμε τους πιο συμπαθείς; Αυτούς που έχουν καλή καταγωγή και όνομα; Τους αναγνωρίσιμους;

Εν πολλοίς, όλοι γνωρίζουμε πως αυτό συμβαίνει, αλλά αν είναι έτσι τι παραπάνω περιμένουμε από αυτούς; Αν κάθε φορά στη Βουλή, στέλνουμε τους λάθος ανθρώπους, πως περιμένουμε ορθή και εμπνευσμένη διακυβέρνηση; 

Αναμφίβολα στα περισσότερα ψηφοδέλτια και πέρα από κόμματα, υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι. Επίσης με άγνωστες θέσεις, αλλά αξιόλογοι. Ας ψάξουμε να τους βρούμε την επόμενη φορά και ας τους ρωτήσουμε, αυτούς και όλους τους άλλους φυσικά, τι γνώμη έχουν, π.χ. για το προσφυγικό» και ας συνυπολογίσουμε την απάντηση που θα πάρουμε όταν μπούμε στο παραβάν. Επίσης αφού έχουμε μάθει εκ προοιμίου τις θέσεις τους, ας κάνουμε και το δεύτερο -και απαραίτητο- βήμα και ας ελέγξουμε πόσο συνεπείς είναι. ( Το Vouliwatch ας πούμε, είναι ένας καλός τρόπος). 
Ίσως έτσι έχουμε καλύτερη τύχη...

 

Αν βρήκατε το άρθρο ενδιαφέρον, μοιραστείτε το στα social media. Aν θέλετε να λάβετε τα επόμενα στο inbox, γραφτείτε στο newsletter.