Σε μία, ας την πούμε «προεκλογικού τύπου» συνάντηση εχθές το βράδυ, η κουβέντα πήγαινε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Ίσως φταίει που περισσότεροι συνδαιτυμόνες ήταν λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα τριάντα. Οι μισοί άνεργοι και άλλοι μισοί με δουλειές που ελάχιστα τους ικανοποιούν. Να μείνει λοιπόν κάνεις στην Ελλάδα, ή να φύγει για την εσπερία και γρήγορα κιόλας;
To teρμιναl 3 στο αεροδρομιο του dubai
Η αγωνία των περισσότερων, ήταν πως η -όποια- κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές, στο καλό σενάριο θα χρειαστεί δυο-τρία χρόνια για να σταθεροποιήσει την οικονομία, ενώ στο κακό θα μας οδηγήσει στο GREXIT. Όταν λοιπόν, είσαι στην πιο παραγωγική εποχή της ζωής σου, το τελευταίο που θέλεις είναι να ζήσεις μέσα στην αβεβαιότητα, ή ακόμα χειρότερα, στη καταστροφή. Αν δε έχεις ελκυστικές, για τη διεθνή αγορά εργασίας, σπουδές και δεξιότητες, εύκολα κάνεις το βήμα. Έτσι και αλλιώς, μιλάμε για μια γενιά που έχει ταξιδέψει και αισθάνεται άνετα στις μητροπόλεις του κόσμου.
Τι λες λοιπόν στους συνομηλίκους σου, όταν σου ζητάνε κάποιο καλό λόγο για να μείνουν και όταν σου λένε εκ προοιμίου, πως ούτε το «καλό σενάριο», τους καλύπτει! Να μείνουν για να δικαιώσουν τον κ.Τσίπρα, που τους θεωρεί χαμένη γενιά, ή να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους; Και τι τους λες όταν και εσύ ρωτάς τον εαυτό σου, τον πιάνεις να αναρωτιέται αν εκείνη η γκρί βαλίτσα είναι αρκετά μεγάλη και να θυμάται πόσο ωραία ήταν τότε στη Bangkok...
Είπαμε λοιπόν (είχα και βοήθεια στην επιχειρηματολογία), ότι δεν ξέρουμε τι είναι το καλύτερο. Ότι το πιθανότερο είναι, αν -και- αυτή τη φορά στραβώσουν όλα, όντως να φύγουμε! Πριν το κάνουμε όμως, οφείλουμε να δώσουμε μία τελευταία ευκαιρία.
- Mια τελευταία ευκαιρία στους πολιτικούς να υπερβάλλουν εαυτούς, να γκρεμίσουν το φαύλο κράτος που οικοδόμησαν και να βάλουν για ΠΡΩΤΗ φορά, την πατρίδα πάνω από το κόμμα.
- Και μία ευκαιρία στους πολίτες που δεν είναι ακόμα σίγουροι(!) αν θέλουν μεταρρυθμίσεις, να κατανοήσουν και να στηρίξουν τις αλλαγές.
Πρέπει τέλος, να προσπαθήσουμε και εμείς! Να ΜΗΝ περιμένουμε «να δούμε», αλλά να γίνουμε μέρος της προσπάθειας και κοινωνοί της αλλαγής. Αν δεν το κάνουν οι πιο δυναμικές γενιές -αυτές ακριβώς που κυρίως πλήττονται από την ύφεση- τότε ποιον περιμένουμε να πασχίσει για εμάς;
Εδώ είναι που κολλάει Το Ποτάμι. Το μόνο κόμμα που δεν κουβαλάει αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και δεσμεύσεις σε συντεχνίες και συμφέροντα· και το μόνο κόμμα με σταθερή και συνεχή προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
Σκεφτείτε το λίγο...