Σε αναζήτηση «μικρών Βενιζέλων»

Θέλουμε πολιτικούς ηγέτες ή πολιτικούς ακόλουθους;

Οι πολιτικοί εν γένει, έχουν καλύτερη πληροφόρηση από τους πολίτες και αυτό είναι θεμιτό. Πρέπει να είναι καλά ενημερωμένοι, ώστε να παίρνουν τις βέλτιστες δυνατές αποφάσεις. Πόσο συχνά όμως αξιοποιούν αυτή την πληροφόρηση και πόσο συχνά παίρνουν αποφάσεις κόντρα στο κοινό αίσθημα; 
Θυμάστε για παράδειγμα, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας πρωθυπουργός έκανε -ιδία βούληση- κάτι, ενάντια στην επιθυμία των πολιτών; Κάτι που οι γνώσεις, η εμπειρία και η καλή πληροφόρηση, του επέτρεπαν να πράξει… Όχι επειδή, του επεβλήθη από κάποιο μνημόνιο, αλλά από μόνος του! Επειδή γνώριζε ότι αυτό είναι το σωστό. Δύσκολα βάζω, ε; Είναι δύσκολο.

Είναι δύσκολο, να βρεις πολιτικούς που δε θα ενδώσουν στο λαϊκισμό και θα πουν στους πολίτες την αλήθεια. Ακόμα και αν είναι σκληρή. Πολλώ δε, προεκλογικά… Είχαμε πρωθυπουργούς που δεν έκαναν το παραμικρό, αν η κοινή γνώμη -διά των δημοσκοπήσεων- δεν ήταν σύμφωνη. Πολύ πρόσφατα είχαμε πρωθυπουργό, που είπε τερατώδη ψέματα και εξαπάτησε χωρίς αιδώ τους πολίτες, λέγοντας τους αυτά ακριβώς που ήθελαν να ακούσουν! Αυτούς τους πολιτικούς θέλουμε; 

Οι περισσότεροι υποθέτω, θα απαντήσετε αρνητικά, αλλά αν είναι έτσι, γιατί τους ψηφίζουμε; Όλοι τους έχουμε ψηφίσει. Θα δεχτώ, ότι σε κοντινές εποχές επίπλαστης ευημερίας, κανείς δεν τα πολυέψαχνε αυτά. Αλλά έχουμε ακόμα την ίδια πολυτέλεια; Πιστεύουμε ότι, η χώρα δύναται να κυβερνηθεί με τον ίδιο τρόπο; Είναι δυνατόν οι πολιτικοί να γνωριζούν και να λειτουργούν με γνώμονα το κομμάτικό και όχι το εθνικό συμφέρον; Δε μας ενοχλεί η εξόφθαλμη και πολλαπλή εξαπάτηση;

Μήπως ίσως ενδόμυχα, αναγνωρίζουμε ότι εμείς παρασύραμε τους πολιτικούς και εμείς τους αναγκάσαμε -τρόπον τινά- να μας περιπαίζουν. Τι τύχη, ας πούμε, θα είχε στις εκλογές ένας πολιτικός που θα υποσχόταν, αλλά Τσώρτσιλ, «δάκρυα και αίμα»; Δάκρυα και αίμα όμως απαραίτητα, για να βγούμε από την ύφεση.  Θέλουμε τελικά, φοβισμένους πολιτικούς που έπονται του λαού και άγονται και φέρονται από τη συγκυρία, ή θέλουμε πολιτικούς που ηγούνται και οδηγούν τους πολίτες. 

Πάλι θα αποκριθείτε -υποθέτω πάντα- ότι θέλουμε ηγέτες και όχι ακόλουθους. Θέλουμε αυτούς που λένε την αλήθεια και δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Θέλουμε αυτούς που θα κάνουν το σωστό και ό,τι ευνοεί το γενικό καλό, χωρίς να λογαριάζουν το πολιτικό κόστος. Μα αν θέλουμε αυτούς, τότε γιατί δεν τους ψηφίζουμε; 

Ο τελευταίος που επεβλήθη στον λαό διαφωνώντας μαζί του -και χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε αντιδημοκρατική εκτροπή- ήταν ο Βενιζέλος το 1910. Σε αυτό, είμαστε λίγο άτυχοι και μέσα από την κρίση δεν αναδείχθηκε κανείς χαρισματικός ηγέτης. Μήπως όμως, πρέπει να ψάξουμε τους «μικρούς Βενιζέλους» των εκλογών;

Αυτούς που δεν αναλώνονται σε παραπολιτικά και μικροπολιτικά παιχνίδια, αλλά μιλούν για την ουσία της πολιτικής και το πραγματικό διακύβευμα. Ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και να σαρωθεί από το μεγαλύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων τα τελευταία 100 χρόνια και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει. Ότι θα ειναι δύσκολο και θα ξεβολευτούν πάρα πολλοί! Ότι δε χρειάζεται κανένα ξενόφερτο μνημόνιο και ότι τις αλλαγές, πρέπει να τις κάνουμε ΕΜΕΙΣ, επειδή αυτό είναι το σωστό για την χώρα. 
Μήπως για πρώτη φορά, πρέπει να ψηφίσουμε στα σοβαρά;