Tι γνώμη έχει ο βουλευτής ΣΟΥ, για το προσφυγικό;

Επέλεξες τον βουλευτή σου επειδή γνωρίζεις τις απόψεις του, ή επειδή σου είναι συμπαθής; 

Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, πριν λίγες μέρες στις ΗΠΑ, είχαμε άλλη μία μαζική δολοφονία σε σχολείο. Αμέσως μετά ο Barack Obama, έκανε -άλλη μια- οργισμένη δήλωση, για την ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή στη χώρα του και την άρνηση του Κογκρέσου να νομοθετήσει για τον περιορισμό της. 

Ο Obama, είναι ο πρόεδρος που προσπάθησε -ανεπιτυχώς- μετά από ένα αντίστοιχο μακελειό στο Connecticut το 2012, να περάσει νομοθεσία στη βουλή, που θα έθετε περιορισμούς στη διακίνηση όπλων.

Aυτή τη φορά όμως, πήγε λίγο παραπέρα. Μίλησε πια για τους ίδιους τους πολίτες, λέγοντας -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι είναι συνυπεύθυνοι για τη διαιώνιση αυτής της, πρωτοφανούς για δυτική χώρα, κατάστασης. Αν oι πολίτες είπε, θέλουν κάτι να αλλάξει, πρέπει οι ίδιοι κάθε φορά που ψηφίζουν να συνυπολογίζουν στην κρίση τους ποια είναι η γνώμη των υποψηφίων για την οπλοκατοχή! Μόνο έτσι, ίσως κάποια στιγμή υπάρξει στο Κογκρέσο, μια πλειοψηφία, ικανή να ανατρέψει την κατάσταση. Αναμφίβολα, θέλει πολύ κουράγιο να σταθείς μπροστά στους πολίτες σου και να τους πεις ότι σφάλλουν και είναι συνυπεύθυνοι σε μαζικές δολοφονίες…

Οι συγκρίσεις με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, καλύτερα να αποφευχθούν. Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες πολιτικοί, που θα είχαν το κουράγιο να μιλήσουν τόσο αυστηρά και είναι επίσης λιγοστοί οι πολίτες, που θα εκτιμούσαν μια τέτοια ειλικρινή στάση. Ούτε όμως ώς προς την ουσία της προτροπής του Αμερικανού προέδρου, είναι καλύτερα τα πράγματα.

Πόσοι πολίτες γνωρίζουν τις θέσεις των πολιτικών που τους εκπροσωπούν, σε μια σειρά από θέματα; Προσέξτε· όχι τις θέσεις «του κόμματος», αλλά τις προσωπικές απόψεις εκάστου βουλευτή. Ποιες προσωπικές απόψεις έχει αυτός που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, βάζουν σταυρό δίπλα στο όνομά του. Ποια είναι η γνώμη του στα μεγάλα και μικρά ζητήματα που μας απασχολούν; 

  • Τι γνώμη έχει ο βουλευτής σου για το προσφυγικό; 
  • Τι πιστεύει για τη βουλευτική ασυλία;
  • Ποια είναι η θέση του βουλευτή σου, για τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους;
  • Πρέπει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο;
  • Ποια είναι η γνώμη του για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ;
  • Τι γνώμη έχει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
  • Πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;
  • Πρέπει να απαγορευτεί η πώληση χύμα αλκοολούχων ποτών; 
O BoyΛευτης μιχελογιαννακης, πρωτοσ σε σταυρους στο Ηρακλείο, την ώρα του «Αγωνα»!

O BoyΛευτης μιχελογιαννακης, πρωτοσ σε σταυρους στο Ηρακλείο, την ώρα του «Αγωνα»!

Φυσικά στο ελληνικό αρχηγοκεντρικό κομματικό σύστημα, οι βουλευτές τείνουν να μην έχουν άποψη! Θεωρούμε δεδομένο, ότι εκφράζονται από τις γενικές αρχές του κόμματος (που συνήθως είναι τόσο γενικές ώστε να χωράνε όλοι). 

Όταν πάλι τοποθετούνται για κάποιο ζήτημα -και ακριβώς επειδή είναι γενικά άγνωστο τι πιστεύουν-  η θέση των πολιτικών μεταβάλλεται ανάλογα με τη συγκυρία. Εξαρτάται από τις διαθέσεις του αρχηγού, από το αν το κόμμα κυβερνά ή αντιπολιτεύεται, από τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της εκλογική τους περιφέρειας και από συντεχνίες και ομάδες πίεσης που σχετίζονται με κάθε βουλευτή.
Κοινώς, τις περισσότερες φορές οι Έλληνες βουλευτές είναι tabula rasa. Λευκοί πίνακες που γράφονται και σβήνονται διαρκώς και ανεξέλεγκτα.

Αν λοιπόν, γενικά, δεν γνωρίζουμε τι πιστεύουν οι εκπρόσωποί μας, με τι κριτήρια τους επιλέγουμε; Ψηφίζουμε τους πιο συμπαθείς; Αυτούς που έχουν καλή καταγωγή και όνομα; Τους αναγνωρίσιμους;

Εν πολλοίς, όλοι γνωρίζουμε πως αυτό συμβαίνει, αλλά αν είναι έτσι τι παραπάνω περιμένουμε από αυτούς; Αν κάθε φορά στη Βουλή, στέλνουμε τους λάθος ανθρώπους, πως περιμένουμε ορθή και εμπνευσμένη διακυβέρνηση; 

Αναμφίβολα στα περισσότερα ψηφοδέλτια και πέρα από κόμματα, υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι. Επίσης με άγνωστες θέσεις, αλλά αξιόλογοι. Ας ψάξουμε να τους βρούμε την επόμενη φορά και ας τους ρωτήσουμε, αυτούς και όλους τους άλλους φυσικά, τι γνώμη έχουν, π.χ. για το προσφυγικό» και ας συνυπολογίσουμε την απάντηση που θα πάρουμε όταν μπούμε στο παραβάν. Επίσης αφού έχουμε μάθει εκ προοιμίου τις θέσεις τους, ας κάνουμε και το δεύτερο -και απαραίτητο- βήμα και ας ελέγξουμε πόσο συνεπείς είναι. ( Το Vouliwatch ας πούμε, είναι ένας καλός τρόπος). 
Ίσως έτσι έχουμε καλύτερη τύχη...

 

Αν βρήκατε το άρθρο ενδιαφέρον, μοιραστείτε το στα social media. Aν θέλετε να λάβετε τα επόμενα στο inbox, γραφτείτε στο newsletter.

Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο Τζίγγερ της πολιτικής

Το ηθικό «μειονέκτημα» του Ποταμιού

Οι περισσότεροι ξέρετε την ιστορία, είτε ασχολείστε με το ποδόσφαιρο, είτε όχι. 
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο ιδιοκτητης του Ολυμπιακού «θείος Σωκράτης», αποφασίζει ότι το ποδόσφαίρο είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφεθεί στους ποδοσφαιστές και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Με τη βοήθεια του «μπάρπα-Θωμα» (Θωμάς Μητρόπουλος) και με απαρχή τις θρυλικές εκλογές της ΕΠΟ στην Αλεξανδρούπολη το 1997, στήνει την περίφημη «παράγκα» που τον βοηθάει σημαντικά, ώστε να κυριαρχήσει για χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρό. Η παράγκα ελέγχει παρασκηνιακά τη διατησία, την Ομοσπονδία, την ΕΠΑΕ, την αθλητική δικαιοσύνη και ο Ολυμπιακός μπορεί να μπαίνει στο γήπεδο ξέγνοιαστος και βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά. 

Ο Τζίγγερ

Ο Τζίγγερ

Απέναντί του, στον Παναθηναικό, έχει τον Τζίγγερ (Γιάννη Βαρδινογιάννη), ο οποίος έχει αρκετά διαφορετική άποψη για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο και προτιμάει να παίζει το παιχνίδι εντός γηπέδου και όχι σε αίθουσες συνεδριάσεων, απόμερα ξενοδοχεία και καντίνες. Επενδύει σε σπουδαίους παίχτες, φτιάχνει την καλύτερη ομάδα της εποχή του, κάνει μεγάλες πορείες στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα είναι σταθερά δευτερότριτος! Ακόμα και μετά το μοναδικό πρωτάθλημα της εποχής του, το 2004, όταν του προσφέρονται τα «κλειδιά» της παράγκας, ο Τζίγγερ αρνείται να τα παραλάβει. Προτιμάει να παραμείνει ακέραιος. Έτσι ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίρνει πρωταθλήματα, η κυριαρχία του κρατάει μέχρι σήμερα και ο Τζίγγερ είναι, εδώ και χρόνια, μακριά από το ποδόσφαιρο, φεύγοντας με τη στάμπα του αποτυχημένου.

Η περίπτωση Σταύρου Θεοδωράκη έχει αρκετές ομοιότητες, με μόνο αβέβαιο το φινάλε. Ο Σταύρος ήρθε στην πολιτική με σκοπό να τα κάνει όλα αλλιώς. Να μείνει μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα, μακριά από εκδότες και ισχυρούς φίλους και μακριά από επαγγελματίες της πολιτικής. Αποφάσισε να μην πει ψέματα και να μην ενδώσει στην εύκολη και φτηνή αντιμνημονιακή ρητορική, αλλά να αναδείξει την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Επιδίωξε τέλος να φέρει στην πολιτική ανθρώπους άξιους και ικανούς, που απείχαν από τα δημόσια πράγματα, μην αντέχοντας τη -μάλλον- νοσηρή πολιτική πραγματικότητα. 

H ΠΑρουσιαση του ψηφοδελτιου επικρατειασ του ποταμιου

Το Ποτάμι, έγινε γρήγορα ο χώρος πολιτικής έκφρασης αρκετών άξιων πολιτών και του πιο παραγωγικού και προοδευτικού μέρους της Ελληνικής κοινωνίας. Στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει λάβει μέρος, τα ψηφοδέλτια του Ποταμιού ήταν πάντα τα ποιοτικότερα όλων. Το Ποτάμι ακόμα, σιγά-σιγά, έφτιαξε το πρόγραμμά του, που παρά τις πολλές ελλείψεις του, είναι αυτή τη στιγμή ότι πιο συγκροτημένο έχει να επιδείξει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Αυτό που δεν έκανε όμως το Ποτάμι και ο Σταύρος, όπως δεν το έκανε ποτέ και ο Τζίγγερ, είναι να λερώσει τα χέρια του και να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά αυτό είναι απαραίτητο στην ελληνική πολιτική, ακόμα και αν κινδυνεύεις να αλλοτριωθείς και να μοιάσεις σε αυτό που απεχθάνεσαι και πολεμάς.

Το Ποτάμι -από την πρώτη σχεδόν μέρα- έγινε στόχος μια ανήκειας προπαγάνδας, για τους λόγους της εμφάνισης του στην πολιτική, τα δήθεν συμφέροντα που εκπροσωπούσε και την προέλευση της χρηματοδότησης. Η επίθεση ξεκίνησε από τα πολύ αποτελεσματικά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στα social media και σίγα-σιγά έφτασε παντού. Παντού όμως. Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο η πιο συνηθισμένη λέξη που άκουγα, ήταν η λέξη «Μπόμπολας». Και την άκουγα από ανθρώπους, που πιθανότατα δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή στην ζωή τους! Τι κάναμε στο Ποτάμι απέναντι σε αυτή την καταιγίδα λάσπης; Επειδείξαμε ήθος και πολιτικό πολιτισμό! Υποτιμήσαμε το ζήτημα και θεώρησαμε ότι η προπαγάνδα και τα τερατώδη ψέματα ανήθικων ανθρώπων ( Ο Σταύρος ανηψιός της Δάφνης Σημίτη! ), δεν θα γίνονταν ποτέ πιστευτά από τους πολίτες και ότι η κενότητα της συκοφαντίας γρήγορα θα γινόταν φανερή. 

Δεν οργιστήκαμε, δεν μηνύσαμε κανέναν συκοφάντη, δεν απαντήσαμε στην προπαγάνδα, δεν διαψεύσαμε απόλυτα και φωναχτά, δεν εγκαλέσαμε ούτε καν τον Αλέξη Τσίπρα, όταν έλεγε από το βήμα της Βουλής για «υπαλλήλους συμφερόντων»!  Ο Σταύρος ειδικά, αρνήθηκε με επιμονή να οργανώσει Το Ποτάμι, δική του ομάδα διαδικτύου, παρότι γνωρίζω ότι του προτάθηκε ήδη από τον Απρίλιο του 2014! Έτσι, Το Ποτάμι ήταν -και είναι- ανυπεράσπιστο στο διαδίκτυο, απέναντι σε εκατοντάδες καθημερινές επιθέσεις. 

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, το Ποτάμι ήταν ο μεγάλος ηττημένος, ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να απογειωθεί. Φυσικά οι λόγοι είναι πολλοί και η «μαλθακότητα» του Ποταμιού, ίσως να μην είναι ο σπουδαιότερος, αλλά δεν πρέπει επουδενί να υποτιμηθεί ξανά. Και το γράφω, επειδή έχω την εντύπωση, ότι ακόμα δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι η ζημιά από τη μαύρη προπαγάνδα και πόσο δύσκολο θα είναι να ξεκολλήσει η ρετσινιά.

Όπως και να έχει, πρέπει να πάρουμε τα μαθήματα και να συνεχίσουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να διορθωθούμε και να προσπαθήσουμε ακόμα πιο σκληρά. Σε αντίθεση με τον Τζίγγερ, εμείς είμαστε ακόμα εδώ και αν τα καταφέρουμε, η Ελλάδα του Διαμαντούρου και του Αλιβιζάτου, ίσως να έχει ακόμα μία ευκαιρία...

Πόσο κόστισε η προεκλογική μου καμπάνια (Infographic)

Όχι πολλά και σίγουρα λιγότερα από όσα φανταζόμουν!

Μερικές παρατηρήσεις

Την ιστοσελίδα την έφτιαξα μόνος μου μέσα σε λίγες ώρες και χρησημοποίησα την πολύ εύχρηστη και πρακτική για ένα μικρό site, πλατφόρμα της Squarespace.

To παράβολο της υποψηφιότητας κόστισε 147€ και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να είναι τόσο ακριβό.

Ο δικαστικός επιμελητής ήταν φίλος και με χρέωσε μόνο με 30€, για την επίδοση της υποψηφιότητας στο Πρωτοδικείο, αντί για τα 50€ που συνηθίζεται.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό;! Η υποψηφιότητα θα έπρεπε να κατατίθεται ηλεκτρονικά χωρίς επιβαρύνσεις, ούτε παράβολα. Ψύλλοι στ' άχυρα, βέβαια... 

Το προεκλογικό φυλλάδιο ήταν κοινό με τους συνυποψηφίους μου στο Ηράκλειο και έτσι το κόστος επιμερίστηκε.

10 λόγοι για να ΜΗΝ ψηφίσετε Το Ποτάμι

Αυτές τις μέρες όλοι γράφουν και λένε γιατί πρέπει να ψηφίσετε το κόμμα τους. Εγώ θα γράψω ποιοι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ, να ψηφίσετε το δικό μου! 

image.jpg
  1. Δεν πρέπει να ψηφίσετε Το Ποτάμι, αν είστε ευχαριστημένοι από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και δε θέλετε να το δείτε να ανανεώνεται. Θα μας επιτρέψετε να επιμείνουμε, στην ανάγκη να βγουν μπροστά οι άξιοι και ικανοί. 

  2. Δεν πρέπει να το ψηφίσετε, όσοι είστε διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί. Όσοι παίρνετε φακελάκι και όσοι συναλλάσσεστε κάτω από το τραπέζι με πολίτες, για να διευθετήσετε τις υποθέσεις τους. Το Ποτάμι θα είναι αμείλικτο με τη διαφθορα.

  3. Καλύτερα αποφύγετε Το Ποτάμι, όσοι έχετε διοριστεί αναξιοκρατικά στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, επειδή είστε «του κόμματος» ή συγγενείς με πολιτικά πρόσωπα. Ομοίως και όσοι επιδιώκετε, να διοριστείτε με παρόμοιο τρόπο. Εμείς πιστεύουμε στις αξιοκρατικές και αδιάβλητες διαδικασίες.

  4. Δεν είναι Το Ποτάμι για εσάς, αν είστε ικανοποιημένοι με τα 270 κλειστά σχολεία και δεν θεωρείτε ότι πρέπει να ανοίξουν. Εμείς πιστεύουμε, ότι ο ασφαλέστερος τρόπος για να υπονομεύσει μια κοινωνία το μέλλον της, είναι να αμελήσει την παιδεία.

  5. Δεν πρέπει να το ψηφίσετε, όσοι πιστεύετε ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι απέναντι στο νόμο και είναι σωστό να γίνονται διακρίσεις εις βάρον κοινωνικών ομάδων, όπως οι ΛΟΑΤ. Το Ποτάμι δίνει για μάχες για τα κοινωνικά δικαιώματα, από την πρώτη του μέρα.

  6. Δεν είναι το Ποτάμι το κόμμα σας, αν είστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το προσφυγικό στη χώρα μας. Αν πιστεύετε, ότι οι πρόσφυγες «λιάζονται στις πλατείες» και δεν πρέπει να υπάρχει καμία μέριμνα για αυτούς, έως ότου «εξαφανιστούν». Για εμάς, το προσφυγικό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα και ευαισθησία.

  7.  Μην μας εμπιστευτείτε, αν σας καλύπτει το υπάρχον μοντέλο κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και σχέσεων συνδιαλλαγής επιχειρηματιών με πολιτικούς.  Δεν έχετε τίποτα καλό να περιμένετε από Το Ποτάμι. Έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις και σχέδιο για την επιχειρηματικότητα που δεν σας περιλαμβάνει.

8.  Μη ψηφίσετε Το Ποτάμι, αν έχετε τα χρήματα σας στο εξωτερικό και εύχεστε ενδόμυχα να καταρεύσει η χώρα για να πλουτίσετε. Εμείς θα παλέψουμε για να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα.

9.  Μη μας ψηφίσετε, αν πιστεύετε ότι το Σύνταγμα δεν χρειάζεται αναθεώρηση, ότι ο εκλογικός νόμος είναι δίκαιος και ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών» καλός! Έχουμε άλλη άποψη και θα τα αλλάξουμε όλα!

10.  Μη ψηφίσετε Το Ποτάμι, αν πιστεύετε πως όλα έγιναν καλά από τις τελευταίες κυβερνήσεις και πρέπει να επιβραβευτούν για αυτό.  

 

Για όλους εσάς, υπάρχουν πολλά άλλα πολιτικά κόμματα! Διαλέξτε αυτό που σας ταιριάζει περισσότερο.

Τι λες σε ένα κορίτσι που θέλει να φύγει

 Σε μία, ας την πούμε «προεκλογικού τύπου» συνάντηση εχθές το βράδυ, η κουβέντα πήγαινε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Ίσως φταίει που περισσότεροι συνδαιτυμόνες ήταν λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα τριάντα. Οι μισοί άνεργοι και άλλοι μισοί με δουλειές που ελάχιστα τους ικανοποιούν. Να μείνει λοιπόν κάνεις στην Ελλάδα, ή να φύγει για την εσπερία και γρήγορα κιόλας;

To teρμιναl 3 στο αεροδρομιο του dubai

To teρμιναl 3 στο αεροδρομιο του dubai

Η αγωνία των περισσότερων, ήταν πως η -όποια- κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές, στο καλό σενάριο θα χρειαστεί δυο-τρία χρόνια για να σταθεροποιήσει την οικονομία, ενώ στο κακό θα μας οδηγήσει στο GREXIT. Όταν λοιπόν, είσαι στην πιο παραγωγική εποχή της ζωής σου, το τελευταίο που θέλεις είναι να ζήσεις μέσα στην αβεβαιότητα, ή ακόμα χειρότερα, στη καταστροφή. Αν δε έχεις ελκυστικές, για τη διεθνή αγορά εργασίας, σπουδές και δεξιότητες, εύκολα κάνεις το βήμα. Έτσι και αλλιώς, μιλάμε για μια γενιά που έχει ταξιδέψει και αισθάνεται άνετα στις μητροπόλεις του κόσμου. 

Τι λες λοιπόν στους συνομηλίκους σου, όταν σου ζητάνε κάποιο καλό λόγο για να μείνουν και όταν σου λένε εκ προοιμίου, πως ούτε το «καλό σενάριο», τους καλύπτει! Να μείνουν για να δικαιώσουν τον κ.Τσίπρα, που τους θεωρεί χαμένη γενιά, ή να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους; Και τι τους λες όταν και εσύ ρωτάς τον εαυτό σου, τον πιάνεις να αναρωτιέται αν εκείνη η γκρί βαλίτσα είναι αρκετά μεγάλη και να θυμάται πόσο ωραία ήταν τότε στη Bangkok...

airport-aris-sfakianakis.jpg

Είπαμε λοιπόν (είχα και βοήθεια στην επιχειρηματολογία), ότι δεν ξέρουμε τι είναι το καλύτερο. Ότι το πιθανότερο είναι, αν -και- αυτή τη φορά στραβώσουν όλα, όντως να φύγουμε! Πριν το κάνουμε όμως, οφείλουμε να δώσουμε μία τελευταία ευκαιρία.
- Mια τελευταία ευκαιρία στους πολιτικούς να υπερβάλλουν εαυτούς, να γκρεμίσουν το φαύλο κράτος που οικοδόμησαν και να βάλουν για ΠΡΩΤΗ φορά, την πατρίδα πάνω από το κόμμα.
- Και μία ευκαιρία στους πολίτες που δεν είναι ακόμα σίγουροι(!) αν θέλουν μεταρρυθμίσεις, να κατανοήσουν και να στηρίξουν τις αλλαγές. 
Πρέπει τέλος, να προσπαθήσουμε και εμείς! Να ΜΗΝ περιμένουμε «να δούμε», αλλά να γίνουμε μέρος της προσπάθειας και κοινωνοί της αλλαγής. Αν δεν το κάνουν οι πιο δυναμικές γενιές -αυτές ακριβώς που κυρίως πλήττονται από την ύφεση- τότε ποιον περιμένουμε να πασχίσει για εμάς; 

Εδώ είναι που κολλάει Το Ποτάμι. Το μόνο κόμμα που δεν κουβαλάει αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και δεσμεύσεις σε συντεχνίες και συμφέροντα· και το μόνο κόμμα με σταθερή και συνεχή προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
Σκεφτείτε το λίγο...